حماسه سرایی با فردوسی توسی به اوج رسید. پس از فردوسی نیز کسانی که در این عرصه قدم گذاشتند سعی داشتند از الگوی موفق او در زمینه ی حماسه سرایی، یعنی شاهنامه تقلید کنند. در آغاز شاهنامه هایی که سروده شد بیشتر به بخش حماسی – اسطوره ای شاهنامه توجه داشتند. از اواخر قرن ششم و به ویژه از عهد مغول به بعد به دنبال رونق تاریخ نگاری، نهضتی در عرصه ی شاهنامه نویسی تاریخی نیز پدید آمد. محتوای این شاهنامه ها همچون بخش آخر شاهنامه ی فردوسی - شاید با تأکیدی بیشتر از آن - به رویدادها و شخصیت های تاریخی صِرف نظر دارند. پژوهش حاضر ابتدا با تبیین جایگاه فردوسی و شاهنامه در عهد مغول، ارتباط شاهنامه ی فردوسی و تاریخ نگاری را روشن ساخته و رویکرد ناظمان یا تاریخنگاران عهد مغول به تاریخ نگاری منظوم را نشان داده است، سپس با معرفی منظومه های تاریخی این دوره، اهمیت آن ها را در زمینه ی منبع شناسی ارزیابی کرده است.