شعر جاهلی عرب که برخاسته از محیط زندگی شاعران و زندگی بدویشان بود، و از مهمترین صفات آن دور بودنش از هر گونه تکلّف و تصنّع است، مورد توجه شاعران ایرانی قرار گرفت، مخصوصاً شاعران بارز قرن پنجم و ششم که به صورتهای مختلفی از شعر جاهلی تقلید کردند.آنها صفات و ویژگیهایی را به تقلید از شاعران جاهلی، در شعر خود به کار بردهاند که زاییدهی طبیعت و ویژگیهای بادیه است، مانند اطلال و دمن یا به کار بردن اسمهای عاشقانهی رمزی مانند: سلمی، لیلی، یا وصف مناظر جنگی و توصیف شتر یا اسب. در این میان شاعرانی مانند منوچهری دامغانی هستند، که نه تنها از شاعران عرب دورهی جاهلی تأثیر پذیرفتند، بلکه اطلاع وسیع خود از شعر عربی را اظهار میکردند، و این آگاهی را نقطه قوتی برای خود، نسبت به دیگر همتایان میدانستند و جهل شاعران دیگر نسبت به شعر عربی را نکوهش میکردند.