سبک شناسی علمی است که به تشخیص و تمیز میان گونه های موجود در ادبیات یک ملت می پردازد و در ایران یکی از پدیده های نو می باشد. سبک شناس با نگاه ویژه ی خود می تواند چیزی را در یابد که دیگران از آن غافلند. شعرکودک یکی از مهم ترین و برجسته ترین گونه های ادبیات کودک و نوجوان به شمار می رود و هرچند در گستره-ی ادبیات غنی این مرز و بوم، به طور رسمی از تاریخچه ای غنی برخوردار نیست؛ اما در عصر حاضر به دلیل توجه بیش از پیش صاحب نظران تعلیم و تربیت، مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. از ویژگی های اصلی شعر کودک آهنگین بودن و سادگی زبان می باشد، معطوف به زیبایی مضمون و عنصرخیال که به ذوق زیبایی شناسی و موسیقیایی کودک و هم چنین غریزه ی بازی او پاسخ می دهد. شعر کودک یکی از عرصه هایی است که سال هاست نیاز به سبک شناسی علمی و دانشگاهی در آن احساس می شود. در این پژوهش با تکیه بر اشعار چهار شاعر شعر کودک(عباس یمینی شریف، محمود کیانوش، احمد شاملو و جبار باغچه بان) و هم چنین بر اساس روشی که«سیروس شمیسا» در کلیات سبک شناسی خود ارائه می دهد به سبک شناسی توصیفی اشعار کودکانه ی پس از مشروطه پرداخته می شود. هدف کلی از این پژوهش، گسترش دانش عمومی نسبت به شعر کودک پس از مشروطه و شناساندن هرچه بیشتر چهار تن از شاعران این عرصه به اهالی ادبیات کودک می باشد و نشان داده می شود که نخستین جرقه های شعر ویژه ی کودک در ایران از انقلاب مشروطیت به بعد زده شد و هم چنین شعر کودک در این دوران از لحاظ معیارهای امروزی شعر کودک در سطحی بالاتر از دوران قبل از مشروطه قرار می گیرد و به نوعی با ذهن، نگاه و جهان کودک همخوانی و تطبیق دارد.