این مطالعه با هدف بررسی اثرات استفاده از لاکتوفرین به صورت خوراکی بر پارامترهای رشد، وضعیت فیزیولوژیک، جذب آهن و ایمنی غیر اختصاصی تاسماهی سیبری انجام گردید. به این منظور شش جیره با سطوح مختلف شامل 0، 100، 200، 400، 800 و 1600 میلی گرم لاکتوفرین در هرکیلو غذا تهیه شد و ماهیان به مدت 8 هفته با جیره های مذکور تغذیه شدند. برای سنجش پاسخ رشد ماهیان با فاصله 2 هفته تا انتهای آزمایش طول کل و وزن آن ها در تیمار های مختلف اندازه گیری شد. در انتهای آزمایش برای سنجش میزان پارامترهای ایمنی غیراختصاصی از ماهیان خونگیری به عمل آمد و از موکوس آن ها نمونه برداری شد. پارامترهای رشد ماهیان شامل وزن نهایی، فاکتور وضعیت (cf)، وزن کسب شده (wg)، نرخ رشد ویژه (sgr)، ضریب تبدیل غذایی (fcr) و شاخص کبدی (hsi) در طول مدت آزمایش در تیمار های مختلف اختلاف معنی داری را نشان نداد. همچنین پارامتر های خونی شامل تعداد گلبول های قرمز، تعداد گلبول های سفید، هماتوکریت، هموگلوبین و درصد افتراقی گلبول های سفید در تیمار های مختلف با تغییر سطح لاکتوفرین جیره اختلاف معنی داری را نشان نداد. پروتئین های سرم (پروتئین کل، گلوبولین و آلبومین) و آنزیم های کبدی در تیمار های مختلف با تغییر سطح لاکتوفرین تغییر معنی داری نکرد. همچنین شاخص های استرسی مانند کورتیزول، گلوکز و لاکتات ماهیان در تیمار های مختلف اختلاف معنی داری را نشان نداد. جذب آهن در تیمار های مختلف بطور معنی داری تحت تاثیر لاکتوفرین قرارگرفت به گونه ای که، آهن پلاسما در ماهیانی که از لاکتوفرین تغذیه کرده بودند به شدت کاهش یافت. میزان ظرفیت کل اتصال آهن خون در تیمار 800 میلی گرم نسبت به تیمار شاهد به صورت معنی داری افزایش یافت، همچنین میزان آهن کبد در تیمار های لاکتوفرین نسبت به تیمار شاهد به صورت معنی داری افزایش یافت اما این اختلاف معنی دار در مورد میزان آهن عضله ماهیان در تیمار های مختلف دیده نشد. میزان ترشح موکوس و فعالیت ضد باکتریایی سرم ماهیان در تیمار های لاکتوفرین به صورت معنی داری نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت اما سایر پارامتر های ایمنی شامل لایزوزیم سرم و موکوس، فعالیت ضد باکتریایی موکوس، میزان پراکسیداز سرم، میزان igm سرم و فعالیت همولیتیک کمپلمان سرم اختلاف معنی داری در تیمار های مختلف نشان نداد. نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از لاکتوفرین به صورت خوراکی می تواند باعث تنظیم متابولیسم و محدود کردن آهن به عنوان یک ماده اساسی برای رشد باکتری ها و همچنین بهبود بخشی برخی از پارامتر های ایمونولوژیک و فیزیولوژیک در تاسماهی سیبری شود.