گردشگری از دهه ی 1970 به عنوان ابزاری برای توسعه مطرح بوده و نقش آن در کاهش فقر به ویژه، فقر قابلیتی ، از اواخر دهه ی 1990 مورد توجه قرار گرفته است و از آن زمان گردشگری حامی فقرا، به سرعت به روشی شناخته شده و ارزشمند جهت کاهش فقر تبدیل شد. از جمله روش های مطرح شده توسط سازمان جهانی جهانگردی، اشتغال و به کارگیری افراد فقیر در موسسات گردشگری است و یکی از روش های مناسب برای بررسی تأثیر اشتغال در گردشگری بر کاهش فقر قابلیتی، مقایسه ی شاخص های توسعه ی انسانی بین شاغلان بخش گردشگری و غیرگردشگری است که موضوع این پژوهش است. هدف مطالعه ی حاضر مقایسه ی ابعاد مختلف توسعه ی انسانی بین شاغلان بخش گردشگری و غیر گردشگری در شهر تهران به منظور بررسی تأثیر اشتغال در گردشگری بر کاهش فقر قابلیتی و ارائه پیشنهادهایی جهت بهبود ابعاد مختلف توسعه ی انسانی و در نتیجه، کاهش فقر قابلیتی است. در بعد نظری به منظور رسیدن به اهداف پژوهش، از دیدگاه اینگلهارت و همکارانش در خصوص ابعاد و شاخص های توسعه-ی انسانی استفاده شده است. این پژوهش به صورت پیمایشی و با ابزار پرسشنامه در بین شاغلان بخش های خدماتی مشابه، هتل و بیمارستان، در سال 1388 انجام شده است. روش نمونه گیری چند مرحله ای بوده و حجم نمونه 200 نفر است. یافته های تحقیق نشان می دهد که شاغلان بخش های خدماتی هتل در ابعاد توسعه ی انسانی مورد بررسی، که نشان دهنده ی وضعیت فقر قابلیتی است، نسبت به شاغلان بخش های خدماتی مشابه در بیمارستان از امتیاز بیشتری برخوردار هستند و در نتیجه از نظر وضعیت فقر قابلیتی در وضعیت بهتری به سر می برند به عبارت دیگر می توان چنین ادعا کرد که اشتغال در بخش گردشگری موجب بهبود شاخص های توسعه ی انسانی و در نتیجه کاهش فقر قابلیتی می گردد.