کاستی توجه یکی از شایع ترین مشکلات در کودکان کم توان ذهنی است و این مسأله به آسیب های روان شناختی، تحصیلی و اجتماعی منجر می شود. کمک به کودک کم توان ذهنی جهت افزایش فراخنای توجه بسیاری از مشکلات اساسی آنان را تعدیل می کند. از بین روش های درمانگری متعددی که برای مداخله در این کاستی معرفی شده اند، بازی درمانی به عنوان شیوه ای نزدیک با طبیعت کودکان و هماهنگ با ویژگی های آنان جایگاه خاصی دارد. این پژوهش در صدد بررسی اثر بخشی بازی درمانی بر فراخنای توجه دختران کم توا ن ذهنی آموزش پذیر دوره ابتدایی است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات شبه تجربی است که از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای از جامعه دختران کم توان ذهنی مقطع ابتدایی شهر تهران 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. سپس، با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک و آزمون توجه ارادی تولوز- پیرون، اطلاعات عمومی و فراخنای توجه آزمودنی ها اندازه گیری شد. گروه آزمایش در 5 گروه 3 نفره در 16 جلسه بازی درمانی 35 دقیقه ای، شرکت کردند. اعضای گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات درمانی آزمون تولوز- پیرون برای هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. داده های به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بازی درمانی موجب تفاوت معنادار (001/0p <) بین میانگین فراخنای توجه در دو گروه آزمایش و کنترل شده است. در واقع، میزان مجذور ایتا بیانگر آن است که 94 درصد از تغییرات کاستی توجه با توجه به روش بازی-درمانی قابل تبیین است. در مجموع، می توان چنین استنباط کرد که بازی درمانی به عنوان یک روش ارزشمند برای بهبود کاستی توجه در کودکان، واجد اهمیت است.