ورود نقد صحیح در هر عرصه می تواند باعث پیشرفت و دستیابی به تعالی در آن عرصه شود. علم نقد (به معنای امروز) که خود یکی از فرزندان خلف فضای باز فرهنگی و اجتماعی است، از جمله سوغاتی هایی است که روشنفکران متجدد در بازگشت از سفرهایشان از دیار فرنگ در دوران قاجار، برای ایران به ارمغان آوردند. جدا از موضوع روشنفکران متجدد و سفرهایشان و مشکلات ناشی از ورود فرهنگ فرنگی به ایران، اساسا نقد چیز بدی نیست و بی واهمه باید از آن استقبال کرد. هنر نیز می تواند با بهره گیری از این پدیده به احیا، بازیابی و پیشرفت خود دست یابد. اما اینکه این نقد و یا منتقد چه تاثیری می تواند بر هنر این دوران داشته باشد، جای تامل و تحقیق دارد. اما این موضوع با تمام اهمیت و جذابیتی که دارد، ظاهرا کمتر از حد انتظار نظر محققان را به خود جلب نموده است. پژوهش در زمینه ی نقد هنر سنتی از دوران قاجار به تعریف هنر سنتی و شرایط اجتماعی و فرهنگی ایران از آن دوران تا کنون منجر شد و در این راستا مطالعات گسترده کتابخانه ای و تحقیقات میدانی و مصاحبه با صاحب نظران، در نهایت باعث دستیابی به نتایج درخور توجهی در این پایان نامه شد که از آن جمله می توان به ارائه تعریفی تازه در باب هنرهای سنتی و نیز بررسی عیار نقد و رابطه ی آن با هنر سنتی، اشاره کرد. پژوهش حاضر بر پایه ی این فرض کلی بنا شده است که نقد و منتقد می تواند در تعیین جایگاه اثر هنری موثر باشد و برای بررسی بهتر بازه ی زمانی به آغاز دوره ی قاجار تا کنون محدود شده است. مطالب در 5 فصل قابل دستیابی است: فصل اول، مقدمه که مساله ی پژوهش، فرضیات، پرسشها و اهداف پژوهش را در بر می گیرد. فصل دوم، تعاریف که شامل تعریف واژگان عنوان پژوهش است. فصل سوم پیرامتن های پژوهش که به رابطه ی اجتماع، مذهب و سیاست با نقد می پردازد. فصل چهارم بدنه ی پژوهش که بررسی عیار نقد و منتقد و نیز نقد هنر سنتی اختصاص دارد و نهایتا فصل پنجم که جمع بندی و نتیجه-گیری است.