مطالعه تاریخ اجتماعی عصر صفویه به ویژه از منظر سه رویکرد قهرمان جویی، هزاره گرایی و موعودگرایی از آن رو اهمیت دارد که چشم اندازی از حیات مردم را در تاریخ به تصویر می کشد چنین رویکردی در مطالعات تاریخی از جمله حلقه های مفقوده است. در این پژوهش کوشش خواهد شد که با اتکاء به منابع و داده های تاریخی بر این رویکرد مطالعاتی پرتوی افکنده شود و بخشی از تاریخ اجتماعی دوره صفویه مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. بررسی چرایی و بستر های پرورش دهنده رویکرد های نجات بخشانه در طول حاکمیت صفویه، میزان اقبال عمومی آن، بازخوردهای فرهنگی– اجتماعی این رویکرد و در نتیجه ترسیم بخشی از چشم انداز حیات اجتماعی مردم در این دوره تاریخی هدف اصلی این مطالعه را تشکیل می دهد کوشش شده است این مطالعه با تمسک به داده های تاریخی منابع تاریخ نگارانه و همچنین منابع بعضا غیر تاریخ نگارانه و به روش توصیفی تحلیلی به سامان رسد.