ارزیابی کارایی نیروگاههای تولید برق کشور (ایران) به روش تحلیل پوشش داده ها

کارائی مقوله ای است به روایتی همزاد بشر امروزی. نیزه، زوبین و ابزار شکار بشر ما قبل تاریخ، داس و خیش عصر کشاورزی و تجهیزات مدرن امروز آیینه تمام نمای مفهوم کارایی است . استفاده هر چه بهتر از آنچه هست برای آنچه باید باشد. بنابراین در افق و چشم انداز این تلاش همیشه سعی متخصصان کارایی بر این بوده تا در هر بخش (صنعت ، ماشین و ...) خاصی بدانند میزان کارایی چقدر است ؟ چه میزان جای بهبود دارد و .. بنابراین در این مطالعه ما هم به دنبال ارزیابی کارایی نیروگاههای برق کشور هستیم. و البته سعی کرده ایم نگاهی متفاوت با روشهای فعلی ارزیابی کارایی داشته باشیم که در ادامه به آن اشاره می شود. از یکطرف مقوله کارایی را مورد بررسی قرار میدهیم و از طرفی دیگر، واحدهای مولد برق که میتوان آنرا نوک پیکان توسعه قلمداد کرد و در نبود آن در تاریکخانه دنیا خواب خوش توسعه را دید. روش مورد استفاده برای ارزیابی کارایی روش تحلیل پوششی داده هاست که پیدایش به اوایل دهه 1970 بر می گردد. در این مطالعه 37 نیروگاه حرارتی کشور مورد ارزیابی قرار میگیرند که بار تولید بیش از 90 درصد از برق کشور را در سال 1378 به دو روش آنها بوده ست . در نهایت با دو سناریوی بازده ثابت و متغیر به مقیاس نتایج ناشی از کارایی نیروگاهها به دست آمده اند. نتایج حاصل نشان می دهند که تحت فرض اول نیروگاههای تبریز، س . ت . گیلان، س . ت . فارس و نکاء از بیشترین کارایی برخوردارند و متوسط کارایی تحت این فرض 64 درصد بوده است . تحت فرض دوم واحدهای سمنان و درود نیز دارای کارایی واحد بوده و متوسط کارایی تحت این فرض 78 درصد بوده است . همچنین در دسته بندی نیروگاهها این نتیجه حاصل شده که نیروگاههای سیکل ترکیبی دارای بیشترین کارایی هستند.