بررسی قابلیت پیاده مداری در فضای شهری با رویکرد ارتقاء کیفیت و عملکرد محیطی نمونه موردی خیابان باغ فیض اسلامشهر

با شروع انقلاب صنعتی،اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر، فضاهای باز شهری و پیاده راهها کاسته شده است؛ عرصه هایی که خود به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماسها،ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا میکنند.در این راستا عدم توجه به مقیاس انسانی و نادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده از معضلات پیش رو میباشد، به طوری که کمبود و نبود کیفیت در پیاده راهها منجر به تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. بنابراین ضرورت شناخت مولفه های تأثیرگذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیازهای شهروندان در راستای ارتقای حضور و سطح تعاملات اجتماعی ایشان، بیش از پیش مهم جلوه مینماید. خیابان باغ فیض اسلامشهر نیز از این قاعده مستثنی نبوده و غلبه فضای سواره بر مسیر پیاده، عرصه را بر حضور شهروندان در فضای شهری تنگ نموده است. پایان نامه حاضر به بررسی خیابان باغ فیض اسلامشهر پرداخته است. متد پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی میباشد که در آن با مطالعه مبانی نظری پژوهش ،چارچوب مبانی نظری تحقیق شامل نقش پیاده راه ها در فضای شهری و مولفه های سازنده آن استخراج شده است.در ادامه به مطالعه نظریه های مربوط به موضوع و نمونه های داخلی و خارجی پرداخته شده است. پژوهش حاضر از تکنیک پرسشنامه در باب تدقیق رابطه کیفیت فضایی پیاده راهها و میزان رضایتمندی شهروندان از این فضاها سود جسته است. برای تحلیل موضوع از روش مکان پایدار گلکار و همچنین از جدول swot بهره برده است.نتایج حاصل از این پژوهش، نشان میدهد که خیابان باغ فیض اسلامشهر قابلیت تبدیل شدن به محور پیاده به همراه تلفیقی از مسیر سواره را داراست