نقش نوسازی و احیاء بافت های فرسوده در توسعه پایدار شهری مطالعه موردی: منطقه هشت شهرداری تبریز

ناپایداری توسعه جوامع بشری در دو قرن اخیر و پیامدهای زیانبار آن، رهیافت توسعه پایدار را به عنوان مهمترین موضوع دهه آخر قرن بیستم، مطرح می سازد. پایداری شهری نیز به عنوان شاخه ای مهم در این مفهوم، پدیده ای با ابعاد گسترده و پیچیده است که در رشد و تکوین شهرها عوامل اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی را مورد توجه قرار می دهد. روش این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی هست، با توجه به هدف تحقیق، در گام نخست جهت تدوین مبانی نظری تحقیق و مطالعات صورت گرفته از مطالعات کتابخانه ای-اسنادی استفاده شد، سپس در ادامه ی تحقیق، جهت دستیابی به اهداف تحقیق مطالعه ی میدانی در پیش گرفته شد. ابزار پژوهش حاضر، پرسشنامه هست که پس از نمونه گیری از کارشناسان و مردم بومی موردنظر سوالات در بین آن ها توزیع و توسط آن ها تکمیل شد، برای تجزیه وتحلیل داده های پرسشنامه نیز از نرم افزار spss و آزمون آماری t-test استفاده شد. روایی تحقیق با استفاده از تحقیقات قبلی و مصاحبه با کارشناسان روایی ابزار تحقیق، تأیید گردید. پایایی ابزار تحقیق نیز از طریق آزمون آلفا کرونباخ7/0 محاسبه شد که نشان دهنده پایایی ابزار تحقیق است. جامعه آماری این مطالعه382 نفر از ساکنان شهر تبریز در محدوده مورد مطالعه هستند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که احیاء و باز سازی بافت های فرسوده شهری سبب بالا رفتن شاخص های توسعه پایدار شهری در ابعاد کالبدی،اقتصادی و اجتماعی می شود. و در این بین افزایش بیشتر پایداری در بعد کالبدی محلات بیشتر از سایر ابعاد به چشم می خورد.