گونه شناسی شعر عامیانه فارسی

چکیده اشعار عامیانه نوعی ادبیات منظوم شفاهی برگرفته از فرهنگ عامیانه و احساسات و تجربیات و اصول اخلاقی مردم و حاصل میراث کهنی است که در طول قرن ها از گذشتگان به آیندگان و از نسلی به نسل دیگر رسیده و توسعه و تحّول یافته است. ارزش و اهمیت اشعار فولکلوریک بدان سبب است که نشان دهنده ی ذوق و هنر آن ملت می باشد. پایان نامه حاضر، گونه شناسی شعر عامیانه فارسی را بررسی می کند. این پایان نامه طی یک مقدمه و دو فصل اصلی، شامل «کلیاتی درباره ادبیات عامیانه» و «گونه های شعر عامیانه فارسی» و یک نتیجه گیری به انجام می رسد. در فصل اول ابتدا به تعریف فرهنگ عامه، سپس به اهمیت و ارزش فرهنگ عامه و انواع ادبیات عامه پرداخته ایم. در فصل دوم نیز ضمن تعاریف مختلف در مورد شعر عامیانه، درباره منشأ شعر عامیانه و وزن و قافیه آن توضیحاتی مبسوط به دست داده ایم. هرچند درباره ی ادبیات عامیانه پژوهش هایی انجام شده، هنوز در مورد گونه شناسی شعر عامیانه فارسی تحقیق مستقلی صورت نگرفته است. در تحقیق حاضر شعر عامیانه فارسی از نظر گونه های ساختاری و کارکردی آن مورد مطالعه قرار گرفته است. براساس دستاوردهای این تحقیق در شعر عامیانه فارسی گونه های ساختاری دوبیتی، رباعی، غزل، مسمط، مثنوی، قصیده، مستزاد، تک بیت، ترجیع بند و ترکیب بند و گونه های کارکردی ترانه های بازی و سرگرمی، لالایی ها، چیستان ها و معماها، اشعار عاشقانه و متل ها یافت می شود و این تنوع گونه ها به شعر عامیانه فارسی در میان شعر عامیانه ملت ها برجستگی خاصی بخشیده است. کلمات کلیدی: فرهنگ عامه، ادبیات عامیانه، گونه شناسی شعر عامیانه.