طراحی مدلی برای ارتقای ظرفیت سیاستگذاری در ایران

ظهور و بروز مسائل ملی جدید و پیچیدگی آنها، ضرورت تدوین و اجرای خط مشی های هوشمندانه مرتبط با آنها را در بدنه اجرایی دولت، بیش از پیش نمایان کرده است. به همین دلیل، موضوعی به نام "ظرفیت خط-مشی گذاری" در ابعاد مختلف حاکمیتی مطرح شده است. ارتقای ظرفیت سیاستگذاری به مفهوم توانایی دولت در شناسایی هوشمندانه مسائل و تدوین خط مشی های با کیفیت مرتبط با آن مسائل، و هماهنگی کلیت فرآیند سیاستگذاری است. در همین راستا، این تحقیق به دنبال طراحی و ارائه مدلی است تا ابعاد مختلف ظرفیت خط مشی گذاری را شناسایی کند. بنابراین با اتکا به طرح تحقیق آمیخته اکتشافی متوالی، ابتدا از طریق مصاحبه با خبرگان سیاستگذاری قوه مجریه، داده های زیادی حاصل شد که با فرآیندهای رفت و برگشتی، مقوله های اصلی ظرفیت خط مشی گذاری شناسایی و نامگذاری شد. عوامل نهادی، زیرساخت های خط مشی گذاری، قابلیت های خط مشی گذاری، و تعاملات محیطی مشارکت جویانه به عنوان شرایط علی ارتقای "ظرفیت خط مشی گذاری" شناسایی شدند. همچنین بر اساس یافته های اکتشافی، "خط مشی گذاری خوب" به عنوان راهبرد اصلی ارتقای ظرفیت خط مشی گذاری شناسایی شد که برخی شرایط کلان کشور و برخی متغیرهای درون سازمانی قوه مجریه می توانند اجرای این راهبرد را تسهیل کنند. بالخره، پیامد اجرای راهبرد خط مشی گذاری خوب در قوه مجریه، از نوع پیامدهای ملی، سازمانی و پیامدهای مرتبط با سیاستگذاران است. در مرحله دوم تحقیق، آزمون مدل های اندازه گیری و ساختاری- مسیری مدل های انجام شد و نتایج در سطح اطمینان 95 درصد مبین معناداری مدل های اندازه گیری و ساختاری بوده است.