مقایسه توان بی هوازی، شاخص خستگی و سطوح لاکتات دانشجویان پسر و دختر رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز

هدف از این مطالعه، مقایسه شاخص های توان بی هوازی (اوج توان، میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی) و میزان لاکتات دانشجویان دختر و پسر رشته تربیت¬بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. به همین منظور 12 دانشجوی پسر با میانگین سن 12/1 ± 63/22، وزن 76/6 ± 42/71، قد 9/6 ± 9/175، شاخص توده بدن 26/1± 03/22 و 14 دانشجوی دختر با میانگین سن 19/1± 76/22، وزن 82/7 ± 62/60، قد 75/6 ± 9/163، شاخص توده بدن 56/1 ± 4/22 انتخاب شدند. از آزمون وینگیت برای اندازه گیری شاخص¬های توان بی هوازی( اوج توان، میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی) استفاده شد. همچنین میزان لاکتات خون دانشجویان در حالت استراحت، بلافاصله و 5 دقیقه پس از آزمون با دستگاه لاکتومتر تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و به کمک آزمون تی مستقل برای شاخص های توان بی¬هوازی و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای لاکتات خون انجام شد. هم چنین سطح معنی داری برای تمام روش های آماری در سطح احتمال 05/ 0? ? در نظر گرفته شد. یافته ها تفاوت معناداری را در اوج توان و میانگین توان بین دختران و پسران نشان داد. اما در حداقل توان دانشجویان دختر و پسر تفاوتی نشان داده نشد. شاخص خستگی در دختران اندکی بالاتر بود ولی این تفاوت معنادار نبود. میزان لاکتات خون بلافاصله پس از آزمون تفاوتی را در دو گروه نشان نداد ولی 5 دقیقه پس از آزمون میزان لاکتات دانشجویان دختر اندکی بالاتر بود ولی این تفاوت معنادار نبود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که عامل جنسیت می تواند یکی از عوامل تأثیرگذار بر توان بی هوازی باشد. و همچنین سهم منابع انرژی بی هوازی طی آزمون بی هوازی وینگیت در زنان و مردان ممکن است متفاوت باشد.