مقایسه تمرین مقاومتی کلاستر و چلایومتریک در قدرت بیشینه، استقامت در توان، توان انفجاری و سرعت حرکت ورزشکاران دختر کاراته کا

هدف این تحقیق مقایسه تمرین پلایومتریک و کلاستر بر قدرت بیشینه، توان انفجاری، استقامت در توان و سرعت حرکت ورزشکاران دختر کاراته کار است. 18ورزشکار(با میانگین سنی 02/3± 22/18سال، قد3/6± 63/1 متر و وزن34/7± 25/53 کیلوگرم) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پس از همسان سازی، به دو گروه تمرینی: پلایومتریک(9 نفر) و کلاستر(9 نفر) تقسیم شدند. آنها به مدت 9 هفته تمرینات مرحله آمادگی (2 هفته)، مرحله قدرت (4 هفته) و مرحله توان (3 هفته) را با توجه به نوع تمرین خود اجرا کردند. متغیرهای تحقیق در پیش آزمون، پس آزمون اول (مرحله قدرت) و پس آزمون دوم (مرحله توان) اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از واریانس دو راهه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی bonferroni (p<0.05) استفاده شد. نتایج نشان داد که سطوح تمرینی بر همه ی متغیر های تحقیق تاثیر معناداری داشته است. اما از لحاظ آماری هیچ تفاوت معناداری در متغیرهای تحقیق بین دو گروه تمرینی کلاستر و پلایومتریک مشاهده نشد. بر پایه یافته های به دست آمده می توان اظهار داشت که هر دو برنامه تمرینی برای بالا بردن سطح آمادگی جسمانی کاراته کاران مناسب به نظر می رسد