کاربرد الگوریتم تکاملی تفاضلی در کنترل بهینه ی سازه های مجهز به مشاهده گر

امروزه کاهش آسیب های وارد بر سازه در برابر بارهای دینامیکی از جمله بزرگترین دغدغه های مهندسین سازه است. یکی از موثرترین روش ها استفاده از سیستم های کنترل مدرن می باشد. در کنترل هوشمند سازه ها یافتن نیروی کنترلی وارد بر سازه یکی از موضوعات مهم در طول اعمال بار دینامیکی است. الگوریتم های متنوعی در این راستا پیشنهاد شده است. متداول ترین روش، روش حلقه بسته مبتنی بر بردار متغیر کامل می باشد که می تواند میرایی را در هر درجه آزادی سازه افزایش دهد. از طرفی استفاده از این روش مستلزم آن است که بردار کامل متغیرهای حالت با نصب حسگرهای سرعت و جابه جایی اندازه گیری شوند. با افزایش درجات آزادی در سازه ها، تعداد حسگرهای مورد نیاز نیز افزایش می یابد. این مسأله مشکلاتی از قبیل پیچیدگی تجهیزات، افزایش قابل توجه هزینه ها و همچنین افزایش خطا را به دنبال دارد. ایده استفاده از مشاهده گر می تواند راه گشای این مسأله باشد. مبنای طراحی مشاهده گر به حداقل رساندن اختلاف بین پاسخ تخمین زده شده و پاسخ واقعی سازه است. در این پژوهش به طراحی مشاهده گر با استفاده از الگوریتم تکاملی تفاضلی که یک روش متاهیوریستیک(شهودی) است، پرداخته شده است. نتایج حاکی از کاهش قابل توجه پاسخ سازه و خطای تخمین مشاهده گر است.