اصل استقلال امضا در قانون تجارت ایران و کنوانسیون یکنواخت ژنو

هرعقد قراردادی که تحقق می یابد هم حقوق تعهداتی به طرفین می دهد و هم موجد تعهدات و تکالیفی به آنهاست . اصل استقلال امضا که عبارت از اینکه اگر یک یا چند امضا از امضاهای موجود در سند تجاری به هر نحوی باطل باشد به دیگر امضاها تسری پیدا نکند و هر شخص مسول امضای خود در سند تجاری باشد آنچه در این رساله بررسی می شود اصل استقلال امضا در قانون تجارت ایران و کنوانسیون یکنواخت ژنو می باشد این بحث از آنجا ناشی می شود که با بطلان یکی از امضاهای موجود در سند تجاری دیگر امضا کنندگان نمی توانند با استناد به امضای باطل خود را از زیر بار مسولیت برهانند زیرا هر امضا مستقل از دیگر امضاها در سند تجاری اعتبار دارد . در کنوانسیون یکنواخت ژنو اصل استقلال امضا به صراحت مورد پذیرش قرار گرفته است اما در حقوق تجارت در مورد پذیرش یا عدم پذیرش آن اختلاف نظر وجود دارد همین اختلاف نظر و همچنین شرایط اعمال این اصل باعث شده که با مبنا قرار دادن قانون تجارت ایران و الهام از قانون یکنواخت ژنو و نگاهی به لایحه جدید قانون تجارت بتوان راهگشای مشکلات موجود در زمینه اصل استقلال امضا باشد و احتیاجات عملی اصل مذکور در حقوق تجارت ایران اثبات گردد.