بررسی اثرات توزیع تصادفی همزمان ناکاملی انحنای اولیه و اندازه نبودن طول اعضا بر ظرفیت باربری شبکه های تخت دولایه فضاکار

: سازه های فضاکار به آن دسته از سازه ها اطلاق می شود که ذاتا" دارای رفتار و عملکرد سه بعدی می باشند. در چند دهه گذشته استفاده از سازه های فضاکار بدلیل مزایایی که این سازه ها دارند (از قبیل وزن کم و سختی قابل توجه) مورد توجه مهندسین قرار گرفته است گسترش استفاده از این سازه ها (برای پوشش دهانه های بزرگ عاری از دهانه های داخلی) لزوم انجام تحقیقات در مورد این سازه ها مخصوصا بررسی پارامترهای لرزه ای آنها را تبیین می نماید. سازه های فضا کار فرم سازه ای خاصی دارند که در نتیجه آن در زلزله های مخرب گذشته پایداری خوبی از خود نشان داده اند و از سوی دیگر مقاومت لرزه ای آن تا حدود زیادی ناشناخته است. سازه های فضاکار بر خلاف سازه های متعارف جابجایی های زیادی را در اثر مولفه قائم زلزله تجربه می نمایند. از این در هنگام زلزله رفتاری غیر خطی دارند و بدین دلیل مقدار قابل توجهی از انرژی ورودی زلزله را به صورت انرژی میرایی تلف می کنند. با وجود شهرت این سازه ها با داشتن درجه نا معینی بالا و توانایی جذب نیروها پس از خرابی یک یا چند عضو از سازه، سازه های فضا کار دارای مشخصه خرابی پیش رونده نیز می باشند که در این صورت حتی خرابی یک عضو از سازه نیز می تواند منجر به خرابی کل سازه شود.وجود ناکاملیهای اولیه در ساخت و یا مونتاژ شبکه دو لایه تخت فضاکار با دارا بودن صدها و یا هزاران عضو امری اجتناب ناپذیراست. با وجود شهرت این سازهها به داشتن درجه نامعینی بالا و توانایی تحمل و بازتوزیع نیروها پس از خرابی یک یا چند عضو،سازههای فضاکار ممکن است در معرض بروز خطر خرابی پیشرونده باشند که این نوع خرابی میتواند حساسیت زیادی نسبت به ناکاملیها در سازه داشته باشد. بسیاری از این ناکاملیها از قبیل وجود انحنای اولیه در اعضا، اندازه نبودن طول عضو یا تنشهای پسماند در اعضا، دارای ماهیت تصادفی میباشند، و بر ظرفیت باربری اعضا و به تبع آن بر ظرفیت باربری سازه تأثیرگذارند. لذا درارزیابی رفتار خرابی واقعی سازه ضروری است اثرات مربوط به توزیع تصادفی ناکاملی ها لحاظ گردد. در این پایان نامه تأثیر توزیع احتمالاتی ناکاملی انحنای اولیه و اندازه نبودن طول اعضا بصورت همزمان در ظرفیت باربری شبکه دو لای? تخت فضاکار به ازای شرایط تکیه گاهی مختلف، مطالعه گردیده است. بدین صورت که ابتدا به تعداد اعضای سازه عدد تصادفی با توزیع گاما و نرمال، به ترتیب به منظور ناکاملی انحنای اولیه و اندازه نبودن طول اعضا تولید شده است، بنابراین مقدار ناکاملی از عضوی به عضو دیگر با طبیعتی تصادفی تغییر یافته است. در ادامه رفتار خرابی و ظرفیت نهایی باربری سازه با انجام تحلیلهای غیرخطی در نرم افزارopensees تعیین شده و مطابق روش شبیه سازی مونت کارلو این روند تحلیلی به تعداد دفعات زیادی تکرار شده است. درنهایت بر اساس مقادیر ظرفیت باربری حداکثر حاصل از تحلیل نمونه های مختلف، نمودارها و جداول قابلیت اعتماد سازه استخراج گردیده است. نتایج حاصله حاکی از حساسیت رفتار خرابی شبکه دولایه تخت فضاکار به توزیع تصادفی ناکاملی های اولیه است.