نماد شناسی در شعر سید علی ضالحی

چکیده: جهانی رویا گونه،آرمانی و ابدی در فراسوی واقعیت تنها با خیال پردازی های شاعرانه و راز آلودگی تصاویری نمادین و سمبلیک امکان پذیر است. سمبل را در فارسی رمز،مظهر و نماد نامیده اند.سمبل و نماد لفظ یا عبارتی است که با زبانی پیچیده و گاه بسیار مبهم مفهوم را به گونه ای که توانایی و قابلیت انتقال چندین مفهوم و معنا را دارد بیان می کند. نمادگرایی پرهیز از واقعیت ها و روزمره گی های عوام گونه و کشش به فر واقعیت،تشخص بخشی به مفاهیم و خصوصی سازی ادراک و در نهایت رسیدن به آرمان ها و اهداف دشوارو دست نیافتنی است.در تاریخ ادبیات فارسی از گذشته تا کنون نمادگرایی و رویکرد انتقال مفاهیم از این طریق پیشینه ای به درازنای آفرینش اولین اثرهای پارسی زبانان ما دارد.در حقیقت شاهکارهای بی نظیر و نامدار در زبان و ادبیات فارسی آبشخور نمادها و سمبل هایی است که تجلی گاه اندیشه و جهان بینی بزرگ نویسندگان و شاعران این مرز و بوم است.در آثار سید علی صالحی نمادگرایی و پردازش سمبل های گاه کاملاً شخصی و خلق ترکیب هایی نوع که نشانگر غنای اندیشه و شاعرانگی بی بدیل وی می باشد مشهود و ستودنی است.تا آنجا که از اوج نیازها و هجران های تخیل خویش در پیچ و تاب و رقص واژگان پرده می اندازد.خلق ترکیب هایی نوع گاه از طریق آشنایی زدایی در اشعار وی ممکن شده است،گاه با برقراری ارتباطی مفهومی و متضاد بین دو واژه سمبلیک و گاه با همراهی دو نماد در کنار هم که در این رساله به عنوان نماد مکمل از این شیوه یاد شده است مورد بحث و پژوهش قرار گرفته است.