برنامه ریزی فضایی تهران با رویکرد کاهش آسیب پذیری از بحران زلزله

پایداری وایمنی دربرابربلایای طبیعی به عنوان یکی ازمولفه های برنامه ریزی فضایی همواره مورد توجه برنامه ریزان منطقه ای بوده است.شاخص های تبیین کننده میزان آسیب پذیری مناطق شهری دربرابر زلزله شامل شاخص های طبیعی، کالبدی، دسترسی به مراکز خدمات رسانی و اقتصادی و اجتماعی در نظر گرفته شده اند.درتحلیل آسیب پذیری از روشهای تحلیل های مکانی استفاده شده و در بخش تحلیل سازمان فضایی روش اسپیس سینتکس به تحلیل ویژگی های این منطقه نشان میدهد که در بخش سنجش میزان آسیب پذیری بخش های مرکزی این منطقه و نیمه جنوبی آن دارای بیشترین سطح از میزان آسیب پذیری می باشد این در حالی است که در تحلیل بخش سنجش سازمان فضایی منطقه، بخش های مرکزی و غربی دارای بیشترین مزیت های مکانی و فعالیتی در منطقه است. بررسی تطبیقی این دو تحلیل نشان می دهد که حوزه ی پیرامونی دو شهراصلی منطقه یعنی شهر تهران و کرج دارای بیشترین میزان خطر پذیری از منظر زلزله هستند. کلمات کلیدی: آسیب پذیری زلزله، برنامه ریزی فضایی، بحران زلزله، ساختار فضایی، منطقه ی کلان شهری تهران