ارائه مدلی جهت ارزیابی ظرفیت حمل(برد)شهری در بافت های فرسوده شهری نمونه موردی منطقه 9 شهرداری تهران

افزایش جمعیت شهری، مشکلات مختلفی از جمله نگرانی خدمت رسانی به تعداد زیادی از مردم را ایجاد کرده است که به عنوان یک نتیجه از توسعه و تراکم بیش از حد می باشد. این موضوع در حال حاضر برای برنامه ریزان شهری و تصمیم گیرندگان جزو مسائل اصلی در نظر گرفته می شود. برای پرداختن به این مسائل روش های عملی مورد نیاز است، که مفهوم ظرفیت حمل را به مدیریت توسعه شهری بگنجاند. ظرفیت حمل در برنامه ریزی شهری، به عنوان سطحی از فعالیت های بشری، رشد جمعیت، کاربری زمین و توسعه فیزیکی که می تواند در محیط شهری بدون ایجاد تخریب جدی و غیر قابل برگشت پایدار باشد تعریف می شود. پژوهش حاضر با هدف ایجاد یک چارچوب یک پارچه برای ارزیابی ظرفیت حمل شهری در مورد مناطقی که عمده توسعه آنها از طریق نوسازی بافت های فرسوده است، می باشد. شاخص هایی که جهت ارزیابی در این فصل مشخص شده اند عبارتند از: فضای سبز، تامین آب، دسترسی، تاسیسات و تجهیزات شهری، فضای آموزشی و مراکز بهداشتی. بر اساس نتایج بدست آمده از ظرفیت حمل منطقه 9 شهر تهران، منطقه مورد نظر در اکثر شاخص های تعیین شده، با کمبود جدی مواجه و در آخر جهت بهبود وضعیت منطقه پیشنهاداتی ارائه شده است.