فضای مابین (اکنونیت)در طراحی هنرهای باستانی هگمتانه

یک اثر معماری از طرفی مربوط به گذشته واز طرفی مربوط به آینده آن است معماری در اکنونیت شکل می گیرد ، بین گذشته وآینده به معنای فرمی بینابین یا ترکیبی در حال تغییر در حال شدن وگذر از گذشته به آینده است . در این بین فضای مابین به عنوان واسط بین هم جواری ها قرار می گیرد و به مثابه ی عنصر جداکننده نیست بلکه امکان بالقوه ای است جهت رسیدن به انعطاف و در هم تنیدگی است از نیروهای ساطع شده از بستر و هم جواری های آن ونه به صورت تضاد و محل تقابل ، بلکه به صورت پیوستگی و تعامل فضای شهری عمل می کند . هدف اصلی طراحی مجموعه انعطاف و ارتباط بین عناصر هم جوار و درهم تنیده کردن بافت فضای شهری است . رها کردن اثر از فضای خشک و بالابردن هرچه بیشتر آگاهی مراجعین درباره اثر موجود . فضای بینابین نقش سازماندهی اجزا وعناصر را در هربنا و فضای شهری بر عهده داشته وظرفی برای عملکردهای مختلف محسوب می شود . لذات چنین فضاهایی به واسطه اهداف سازنده اش ماهیت دو وجهی یافته هم فرآیند و هم محصول فرآیند می شود فضای مابین هم زمان با فرآیند شکل دادن ،به درجه بندی و جهت گیری مفاهیم متمایز نیز کمک می نماید و از این طریق در نهایت کلی واحد ظهور می کند.