ژانربندی داستان های فراطبیعی غلامحسین ساعدی بر اساس نظریه تزوتان تودوروف

در این پژوهش، با تکیه برنظری? تزوتان تودوروف، به ژانربندی داستان های فرا طبیعی ساعدی پرداخته شده است. ابتدا ژانرهای سه گان? شگفت، وهمناک و شگرف و دو زیرژانر شگرف-شگفت و شگرف-وهمناک بر اساس دیدگاه تودوروف معرفی شده است. در ژانر وهمناک با رویداد فراطبیعی توجیه پذیر، در شگفت با رویداد فراطبیعی توجیه ناپذیر، و در شگرف با تردید بر سر توجیه پذیری و توجیه ناپذیری رویداد فراطبیعی مواجه ایم. در دو زیرژانر مورد نظر نیز با تردید ژانر شگرف رو به رو هستیم اما در پایانِ روایت، تردید به نفع ژانر وهمناک یا شگفت پایان می پذیرد. در فصل بعد با در نظر گرفتن وضعیت رویدادهای فراطبیعی، داستان های «قص? دوم، سوم، هفتم و هشتم» مجموع? عزاداران بیل، «قص? دوم» مجموع? ترس و لرز، «دندیل»، «سعادت نامه»، «گدا» و رمان توپ در ذیل ژانر شگفت و داستان های «قص? اول، سوم، چهارم، پنجم» مجموع? ترس و لرز و «زنبورک خانه» در ذیل ژانر شگرف و داستان «قص? اول» مجموع? عزاداران بیل در زیرژانر شگرف-شگفت مورد بررسی قرار گرفته اند. در تمام داستان ها، ابتدا گزارشی از رویدادها و عناصر فراطبیعی در داستان های مورد بررسی ارائه شده و در بررسی داستان های مربوط به ژانر شگرف و زیرژانر شگرف-شگفت عوامل تردیدزا در داستان های ساعدی تحت سه عنوان تقسیم بندی شده: شک برانگیز بودن شخصیت ها، شک برانگیز بودن راوی و شک برانگیز بودن روایت. پژوهش با یک نتیجه گیری نهایی به پایان می رسد مبنی بر این که: داستان های فراطبیعی ساعدی در دو ژانر شگفت و شگرف و زیرژانر شگرف-شگفت قرار می گیرند که ژانر شگفت از نظر تعداد داستان های اختصاص داده به خود، برجسته تر است.