بررسی امکان بهینه سازی القای کالوس، در نخل خرما (رقم استعمران) با استفاده از بیوراکتور تناوبی، کاربرد نانو ذرات اکسید روی و تغییر غلظت املاح کشت

نخل خرما (l. phoenix dactylifera) یکی از محصولات مهم و استراتژیک در مناطق خشک و نیمه خشک از جمله استان خوزستان است. خرما به طور معمول از طریق پاجوش تکثیر می شود. در این روش مشکلاتی از قبیل محدود بودن تعداد پاجوش ها و کند بودن استقرار و رشد آن ها وجود دارد. بنابراین تکثیر آن از طریق کشت بافت اهمیت بسیاری دارد. در کشت بافت خرما القای کالوس به دلیل تک لپه و خشبی بودن نخل خرما، مشکلات فراوانی دارد.لذا تحقیق برای به دست آوردن روش هایی که بتوان کالوس زایی خرما را در شرایط درون شیشه ای تسهیل کرد، بسیار حائز اهمیت است. این پژوهش در سه آزمایش مستقل، جهت بررسی و مقایسه اثر سیستم های مختلف کشت (بیوراکتور تناوبی با تهویه، بیوراکتور تناوبی بدون تهویه، ظرف کشت فیلتر دار و ظرف کشت بدون فیلتر)، غلظت های مختلف محیط کشت ms (msکامل، ms 2/1 وms4/1) و تأثیر نانو ذرات اکسید روی (ms بدون روی، ms + 43/2 میلی گرم بر لیتر روی،ms + 86/4 میلی گرم بر لیتر روی، ms + 43/2 میلی گرم بر لیتر نانو اکسیدروی، ms + 86/4 میلی گرم بر لیتر نانو اکسید روی و ms+ 72/9 میلی گرم بر لیتر نانو اکسید روی) جهت القای کالوس در خرما انجام گرفت. کلیه ی آزمایش ها در قالب طرح کاملا تصادفی در حداقل سه تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد که بهترین سیستم برای القای کالوس جنین زا نخل خرما، سیستم بیوراکتور تناوبی بدون تهویه (89/49%)، بهترین غلظت برای القای کالوس جنین زای نخل خرما در ms کامل (09/38%) و بهترین غلظت نانو ذرات اکسید روی برای القای کالوس جنین زا، ms + 43/2 میلی گرم بر لیتر نانو اکسیدروی( 61/51%) بود.