بررسی موانع و مشوق های مشارکت کارکنان ادارات شهر ایلام در فعالیت های جسمانی زمان فراغت

اوقات فراغت را می توان مهمترین و دلپذیرترین اوقات بشر دانست. استراحت باعث کاهش خستگی ناشی از کار و فعالیت ها و تنش های زندگی ماشینی می شود و زمینه رشد و بالندگی فرد را مهیا می کند.حاکمیت نظام کار بر زندگی انسان جامعه صنعتی برای صاحبان اندیشه این نگرانی را موجب شد که همزیستی انسان و ماشین نهایتا به بی روح شدن و ابزار شدن وی منجر شود. بدین معنی که از ساعات غیر کاری افراد به عنوان فرصتی برای بازیافت خود و تجلی یافتن بعد معنوی انسان استفاده شود.فعالیت های اوقات فراغت امروزه از چنان اهمیتی برخوردار است که حتی از آن به مثابه "آینه فرهنگ" جامعه یاد می کنند. به این معنی که چگونگی گذران اوقات فراغت افراد یک جامعه تا حد زیادی معرف ویژگیهای فرهنگ آن جامعه است و از این نظرگاه، کوشش برای شناسایی چگونگی گذران اوقات فراغت در یک گروه اجتماعی حائز اهمیت و اعتبار ویژه ای است.کارکنان به عنوان گروهی از افراد جامعه، به لحاظ نوع و ماهیت حرفه بیشتر در معرض ابتلای به نارسایی ها به علت کم تحرکی و کار یکنواخت می باشند که اگر با روش هایی از قبیل ورزش کردن و حرکات موزون و منظم خود را درنیابند، شاید بر کیفیت و کمیت حرفه ای آنها نیز اثر منفی داشته باشند و یا دچار بیماریهای جسمی و روانی شوند.عدم فعالیت جسمانی نه تنها موجب بروز ناراحتی های جسمانی در کارکنان می شود بلکه از لحاظ روانی آنان را تحت فشار شدید قرار داده و بتدریج باعث افسردگی و به طور کلی یک بی میلی عمومی توأم با استرس روحی نسبت به انجام کار روزانه در کارکنان می گردد که نهایتا به نقصان بازدهی کار در ادارات و واحدهای آموزشی منجر می شود. بنابراین نباید فراموش کنیم که در شرایط زندگی معاصر درجات آسیب پذیری کارمندان دولت و ابتلای آنان به بیماری های گوناگون بیشتر از اقشار دیگر جامعه بوده و به همین لحاظ میزان نیازمندی آنان به ورزش و فعالیت بدنی بیشتر از دیگران می باشد و ایجاب می کند که مسئولین و مدیران اجرایی ادارات در جبران کم تحرکی، ایجاد و حفظ سلامت عمومی، شادابی و افزایش طول عمر موثر کارکنان و ایجاد تعادلی مفید در برنامه کار روزانه آنان چاره اندیشند و همواره مشوق آنان به حضور در میادین و شرکت در اجرای برنامه های ورزشی باشند.