عرفان جامی بر مبنای هفت اورنگ

خاتم الشعرا، نورالدین عبدالرحمان جامی، در قرن نهم هجری می¬زیسته و گرایش عرفانی و صوفیانه داشته است. نگرش عرفانی جامی، متأثر از عرفان محیی الدین ابن العربی است و این تأثیر، در آثار وی، از جمله هفت اورنگ، به ویژه مثنوی¬های تحفة¬الاحرار، سبحۀالابرار و سلسلةالذهب، نمود بارزی دارد. پیر جام در قرن نهم، در بیان و شرح اصطلاحات عرفانی و صوفیانه، نظیر سماع، مراقبه، عشق، تجلی، قرب، عزلت، اراده و نظایر آن تبحر خاصی داشته است. این پایان نامه به بررسی ویژگی¬های عرفان جامی بر مبنای هفت اورنگ پرداخته است، تا با تحقیق در مباحث و منابعی که در سیر و تحقیق عالم عرفان و تصوف، منابع ارزشمندی محسوب می¬گردند، میزان تأثیر عرفای قبل از جامی و عرفان آنها را که در شکل گیری اندیشه¬های عرفانی وی تأثیر بارزی داشته اند را بیان کند. در این تحقیق، ضمن بیان خلاصه¬ای از هفت¬اورنگ جامی، اصطلاحات عرفانی موجود در این آثار گردآوری و توضیح شده و از این طریق نوع برداشت و مقصود جامی از کاربرد این نوع اصطلاحات در آثار خود، ذکر گردیده است. در نهایت اثبات شده که جامی در مفاهیم عرفانی و گرایش صوفیانۀ خود به عرفان محی‎الدین عربی نظر خاصی داشته است؛ بالاخص اینکه در باب عشق، پیرو عقیدۀ عشق مجازی پلی برای عشق الهی و حقیقی بوده و غرض و مقصود او از طرح داستان¬های عاشقانه، توجه به معشوق ازلی و ابدی بوده است. در این پایان نامه کوشش شده است افکار و اندیشه‎های عرفانی جامی بر مبنای هفت اورنگ، مورد مطالعه، بررسی و تحلیل و تبیین قرار گیرد.