مدل سازی آزمایشگاهی پی روی ژئوتکستایل

امروزه تسلیح خاک به عنوان روشی موثر و اقتصادی برای افزایش مقاومت و پایداری توده¬های خاکی به کار گرفته می¬شود. روش تسلیح خاک به دلیل هزینه پایین، اجرای آسان و تاثیر زیاد آن در بهبود خواص خاک به عنوان یک روش مناسب برای بهسازی و اصلاح خاک شناخته می¬شود. کارایی و توانایی روش تسلیح خاک در ارائه راهکارهای عملی مناسب در پروژه¬های مختلف، موجب شده است تا این دانش به سرعت جای خود را درمهندسی ژئوتکنیک باز نماید و به عنوان فنی موثر و قابل اعتماد در بهسازی و تثبیت لایه¬های خاک افزون بر افزایش ظرفیت باربری، مقاومت برشی و کاهش نشست¬های آن، در تثبیت بسترهای سطحی، خاکریز راه و روسازی مورد استفاده قرارگیرد. به سبب ضعف مقاومت برشی و عدم کارآیی مناسب خاک در برابر نیروهای کششی، تاکنون عناصر مختلفی جهت جبران این ضعف در سازه¬های خاکی مورد استفاده قرار گرفته است. از جمله این عناصر الیاف پلیمری هستند. در این تحقیق سعی شده است، ظرفیت باربری خاک زیر پی در حضور ژئوتکستایل با در نظر گرفتن شرایطی از جمله حضور و یا عدم حضور سربار، عمق مناسب برای قرارگیری لایه ژئوتکستایل نسبت به عرض پی،فاصله بهینه برای فاصله عمودی لایه های ژئوتکستایل از یکدیگر و عمق بهینه برای تقویت در محیط ازمایشگاهی و مدلسازی نرم افزاری مورد مطالعه قرار گیرد و نتایج حاصل از این آزمایشات بدست آمده و منحنی های مربوط به آنها رسم شده است تا بتوان قیاس درستی از تاثیر اضافه کردن این تسلیح کننده بر روی ظرفیت باربری خاک ماسه¬ای یکنواخت را بدست آورد.