آسیب شناسی روابط میان‎فردی کارکنان (مطالعه موردی: دانشگاه دامغان)

امروزه منابع انسانی بیشتر اوقات مفید خود را در محیط سازمانی می گذرانند. روابط انسانی مهمترین بخش زندگی آنان در محیط کار به شمار می آید. کارکنان با برقراری روابط مناسب با دیگران می توانند نقش مهمی را در تحقق اهداف و حیات اثربخش سازمان ها، داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف شناخت وضعیت روابط میان‎فردی کارکنان دانشگاه دامغان، از نوع کاربردی و به شیوه پیمایشی انجام شد. پرسش اصلی تحقیق این است که ارتباط میان‎فردی کارکنان دانشگاه دامغان، چگونه است؟ برای پاسخ به این سوال، فرضیه اصلی: ارتباط میان‎فردی کارکنان در دانشگاه دامغان، مطلوب است و چهار فرضیه فرعی، طرح گردید. با بهره مندی از جدول مورگان، از جامعه ای 217 نفری، 136 نفر به عنوان نمونه مورد بررسی انتخاب شد. داده های مورد نیاز با 136 پرسشنامه محقق ساخته ارتباط میان‎فردی کارکنان با روایی تأمین شده با نظر خبرگان و پایایی86 درصد که با روش تصادفی ساده توزیع گردیده بود، فراهم شد. داده های جمع آوری شده با نرم افزار spss22 و آزمون های k-s، دوجمله ای، اسپیرمن، فریدمن، u، h و علامت دونمونه ای، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که ارتباط میان‎فردی کارکنان در دانشگاه دامغان، با اطمینان 95 درصد، مطلوب است. همچنین ارتباط میان‎فردی کارکنان با مافوق، با همکار، با ارباب رجوع و با زیردست، مطلوب و متغیر نوع استخدام بر مولفه‎ی ارتباط با زیردست، تاثیرگذار است.