تاثیر مداخلات مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد شناختی-رفتاری بر کفایت اجتماعی معلولین جسمی-حرکتی مجتمع آموزشی-نیکوکاری رعد شهر سنندج

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مداخلات مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد شناختی _ رفتاری را بر کفایت اجتماعی معلولین جسمی _ حرکتی است. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بوده که با استفاده از طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه کنترل در سال تحصیلی 93-92 انجام گرفته است. جامعه پژوهش 30 نفر از معلولین جسمی _ حرکتی 13 تا 18ساله ی مجتمع آموزشی _ نیکوکاری رعد شهر سنندج بودند که به صورت سر شماری انتخاب و به دنبال همتاسازی در دو گروه 15 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله در 8 جلسه مداخلات مددکاری با رویکرد شناختی _ رفتاری شامل بازسازی شناختی، آموزش مهارت جرات مندی، خوداثربخشی و تکنیک ایمن سازی در مقابل استرس و خود آرام سازی، شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پس از انجام پس آزمون داده¬ها از طریق پرسشنامۀ کفایت اجتماعی فلنر جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری t برای گروه های مستقل و آنالیز کوواریانس (ancova) استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخلات مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد شناختی _ رفتاری، تأثیر معناداری بر افزایش سطح کل کفایت اجتماعی معلولین جسمی_ حرکتی داشته است و هم چنین بین میانگین نمرات گروه مداخله و کنترل، در متغیر های مورد بررسی شامل: مهارت های شناختی، رفتاری، هیجانی و انگیزشی، تفاوت معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان گر آن است که مداخلات مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد شناختی _ رفتاری، روشی مؤثر جهت ارتقای سطح کفایت اجتماعی معلولین جسمی _ حرکتی است. این رویکرد توانسته است میزان مهارت های چهار گانه ذکر شده را در توانیابان به نحو موثری افزایش دهد. همچنین می توان به منظور دست یابی به این هدف پروتکل طراحی و اجرا گردد.