بررسی جایگاه اماکن مذهبی از منظر طبقات حاکمه عصر صفوی

اماکن مذهبی در هر جامعه¬ای بی¬شک، نمادی از دین و مذهب غالب در آن جامعه هستند. از این رو، توسعه و گسترش این اماکن گویای توسعه و گسترش مذهب در جامعه است. با ظهور صفویان در ایران و رسمیت یافتن آیین تشیع در کشور، در راستای اشاعه و گسترش این آیین، تلاش بسیاری از سوی حکمرانان جدید انجام پذیرفت که از جمله آنها، توجه به ساخت و مرمت اماکن مذهبی شیعیان بود. نوشته¬ی حاضر کوشیده است تا به روش توصیفی- تحلیلی، جایگاه اماکن مذهبی در دوره¬ی صفویه را بررسی، توصیف و تبیین کند، و نشان می¬دهد که سلاطین صفوی در این دوره جهت بازسازی اماکن مذهبی (حرم ائمه، امامزادگان، مساجد، آرامگاه بزرگان تصوف، تکایا و مدارس دینی) و ساخت و احداث اماکن جدید قسمتی از اموال خود را در این راه صرف کردند. تنها پادشاهان نبودند که به اماکن مذهبی توجه داشتند بلکه صاحب¬منصبان، بزرگان و زنان درباری نیز از اموال شخصی خود اقداماتی را جهت احداث مساجد و تعمیر و مرمت دیگر اماکن مذهبی انجام می¬دادند. پرسش محوری این پژوهش بر این اصل استوار است که پادشاهان صفوی چه نگرشی نسبت به اماکن مذهبی داشتند و جهت بازسازی این اماکن چه اقداماتی انجام دادند؟