ارزیابی توسعه درون زا شهری با تأکید بر تغییرات و تراکم کاربری اراضی نمونه موردی: بافت مرکزی سنندج طی دوره (1382-1392)

رشد پراکنده شهری در چند دهه اخیر با تخریب سطح وسیعی از اراضی کشاورزی و سرمایه های طبیعی پیرامون شهرها، دستیابی به شکل پایدار از کالبد شهر را با چالشی اساسی روبه رو کرده است. توسعه درونی به عنوان یکی از دیدگاه های توسعه پایدار شهری که از دهه های 70 و80 میلادی باهدف دستیابی به شکل پایدار از کالبد شهر؛ ضمن توجه به پیرامون شهرها، دستیابی به شکل فشرده تر شهری، شکل گرفت. به موجب این رویکرد "اراضی بایر"و "ناکارآمد"در کنار انواع "بافت های فرسوده شهری" به عنوان سازوکارهای تحقق سیاست توسعه درونی شهر شناخته می شود. ایده اصلی تحقیق حاضر یادآوری این واقعیت است؛ " مادامی که ظرفیت های اراضی قهوه ای و انواع بافت های فرسوده در داخل شهر وجود دارند ؛ هدایت توسعه به سمت پیرامون شهرها ناپایداری در کالبد شهر را سبب خواهد شد". بر این اساس مسئله اصلی تحقیق حاضر رهاشدگی بافت های فرسوده داخل شهر و تأکید بر توسعه افقی شهر است که با توجه به سرمایه های طبیعی پیرامون شهر سنندج، ادامه این روند تعارض با توسعه پایدار شهر می باشد. نتایج حاصله از پژوهش این است که در محدوده موردمطالعه بافت قدیم سنندج در بررسی تحولات ساختمانی مشاهده می شود که صدور مجوزهای ساخت وساز با نوساناتی روبه رو بوده است بدین گونه در بعضی از سال ها رونده عادی خود را طی نموده است و در بعضی سال های با رکود مواجه بوده است و درنهایت در سال های اخیر با توجه به مساعد بودن شرایط و اعمال سیاست های خاص شهرداری، اقدام به بلندمرتبه سازی نمودند؛ و در بررسی تحولات جمعیتی به این نتیجه رسیدیم که با توجه به افزایش بلندمرتبه سازی در محدوده جمعیت بافت قدیم با نرخ رشد منفی 105/1- روبه رو بوده است که به علت مهاجرت های شغلی به سایر استان های مجاور اتفاق افتاده است، و بعد خانوار نیز در واحدهای مسکونی از53/3در سال 1383 به 66/2 در سال 1392 رسیده است