مساله تنانگی و خشونت علیه زنان در فیلسوفان قاره ای

خشونت به لحاظ واژه شناختی ناظر بر معانی «بی احترامی»، «تجاوز»، «پیمان شکنی»، «هتک ناموس»، «تندی» و ... است و در تعریفی خلاصه می توان آن را به کاربرد نامشروع و غیرقانونی قدرت و زور چه به صورت پنهان و چه آشکارا اطلاق کرد. از سوی دیگر، بررسی «تنانگی» و خشونت علیه زنان، ناظر بر واکاوی انواع خشونت ها؛ خشونت فردی (موردی)، نهادی و سیستماتیک است و همچنین جست وجوی ارتباط بروز این خشونت ها و پیامدهای آن بر مسأله ی زن، و تن او. خشونت فردی علیه زنان شامل انواعی چون: خشونت فرد به دیگری، خشونت خانگی علیه زنان، تجاوز، متلک پرانی، خشونت زن به خودش، خودکشی و مازوخیسم است. خشونت نهادی علیه زنان نیز از طریق خشونت فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی قابل بررسی است، و همچنین خشونت سیستماتیک علیه زنان را می توان در بررسی نقش زن در گفتمان مردانه و نیز در رسانه و تبلیغات پی گرفت. هر چند همه ی این انواع، خود زیرمجموعه سه نوع خشونت؛ طبیعی، انسانی، و پنهان قرار می گیرند. هیچ یک از زیرمجموعه ها به لحاظ کارکرد و پیامد، منفک از یکدیگر نیستند. از میان گرایش های فکری اخیر، فلسفه قاره ای توجهی ویژه به واکاوی تنانگی و خشونت علیه زنان داشته است. نسبت بین این دو با نظر به نوع نگاه تنانه مردان نسبت به زنان و همچنین عملکرد زنان نسبت به تسلط این نوع نگاه، نسبت نزدیکی است.