ارزیابی روشهای مداخله در بافت های فرسوده شهری مطالعه موردی شهر تهران(92-1382)

نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری به عنوان مسأله ای با ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و مدیریتی از اوایل دهه 80 در برنامه های دولت و شهرداری ها قرار گرفته است. با گذشت زمان و همزمان با جلب توجه ها به این مقوله در مقیاس ملی و در قالب قوانین و آئین نامه ها، شهرداری تهران نیز از سال 1382 آغاز به برنامه ریزی و مداخله در این عرصه ها نموده است. نوع و کیفیت توجه به محدوده های فرسوده شهر تهران و فرآیندهای برنامه ریزی شده در طول زمان دستخوش تغییرات فراوانی شده است؛ به طوری که اقدامات سازمان نوسازی شهر تهران در سال 1382 با طرح"ساخت و ساز بزرگرراه شرق" که برنامه ای مبتنی بر تملک، تخریب و احداث مجدد بود ، آغاز می گردد و پس از آزمون و خطا، در سال 1388 و 89 در قالب راه اندازی دفاتر تسهیلگری و مبتنی بر اقدامات اجتماعی متبلور می شود. در این پژوهش و پس از ارائه مولفه های ارزیابی طرح ها که از بررسی چهار دسته مطالعات مبانی نظری، تجارب جهانی، قوانین مرتبط داخلی و تجارب مداخله در بافت فرسوده تهران به دست آمده است و تهیه پرسشنامه از متخصصان مدیریت شهری و مهندسین مشاور اقدام به ارزیابی سه طرح ساخت و ساز بزرگراه شرق،طرح منظر شهری محله شهید خوب بخت و طرح دفاتر تسهیلگری محلات صفا و اسدی پرداخته شده است. نتایج پرسشنامه ها با استفاده از spss تحلیل و ارائه گشته است. در نهایت نیز به ارائه راهبردهایی به منظور در نظر گرفتن در مداخلات آتی ارائه گردیده است. بررسی تجارب سازمان نوسازی شهر تهران موید این نتیجه است که تحقق نوسازی جز در قالب تسهیل گرانه و با در نظر گرفتن ابعاد و مسائل اساسی بافت های فرسوده و توجه به مشارکت جامعه محلی از امکان تحقق برخوردار نخواهد بود.