بررسی اثرات متقابل سطح و اندازه قطعات علوفه، منبع غله و علوفه، فرآوری غلات و حضور علوفه در خوراک آغازین بر عملکرد و تخمیر شکمبه ای گوساله های شیرخوار

چکیده آخرین نسخه منتشره از کمیته ملی تحقیقات آمریکا در زمینه نیازهای تغذیه ای گاوهای شیری، توصیه ای در رابطه با فراهمی علوفه در گوساله های شیرخوار نداشته است. به نظر می رسد دلیل اصلی این مساله تناقض در نتایج مطالعات تغذیه علوفه در گوساله های شیرخوار بوده است. به جهت چالش های موجود در این زمینه، تعداد 4 آزمایش با هدف بررسی تقابل فاکتورهای تغذیه ای بر پاسخ گوساله های شیرخوار به علوفه طراحی و اجرا شدند. همچنین آزمایش پنجمی با هدف بررسی تاثیر مقدار و نوع خوراک جامد فراهمی بر توسعه شکمبه در گوساله های شیر پروار اجرا شد. در اولین آزمایش، تعداد 30 راس گوساله تازه متولد شده به گروه کنترل و گروه های آزمایشی (8 و 16 %، علوفه یونجه پودر شده بر اساس ماده خشک) جهت بررسی تاثیر سطح علوفه یونجه پودر شده بر عملکرد گوساله های شیرخوار اختصاص یافتند. نتایج نشان داد که مصرف خوراک آغازین، میانگین افزایش وزن روزانه و کارایی خوراک در دوره های قبل و بعد از شیرگیری تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. تغذیه علوفه یونجه، ضخامت اپیتلیوم و لایه کراتینه دیواره شکمبه را کاهش داد اما طول پاپیلا را افزایش داد. بطور کلی، نتایج این مطالعه نشان داد که تغذیه علوفه یونجه پودر شده تاثیر منفی بر عملکرد گوساله های شیرخوار نخواهد داشت بلکه می تواند بهبود ph و توسعه شکمبه را در پی داشته باشد. در آزمایش دوم، تعداد 50 راس گوساله با آرایش فاکتوریل 2×2 به فاکتورهای جیره ای سطح (8 و 16 % بر اساس ماده خشک) و اندازه قطعات علوفه (92/2 و 04/5 میلی متر میانگین هندسی) یونجه اختصاص یافتند. همچنین، گروه کنترل (بدون علوفه یونجه) استفاده شد. عملکرد گوساله های تغذیه شده با علوفه یونجه تفاوتی با گوساله های گروه کنترل نداشت، اما تغذیه با علوفه یونجه کاهش ضخامت لایه کراتینه دیواره شکمبه را در پی داشت. وزن پایان دوره با افزایش در سطح اندازه قطعات درشت علوفه کاهش یافت اما با افزایش در سطح اندازه قطعات متوسط افزایش نشان داد. بطور کلی نتایج نشان می دهند که تحریک فیزیکی کافی، نه اضافی، برای توسعه شکمبه و رشد مناسب گوساله های شیرخوار نیاز می باشد. در آزمایش سوم با آرایش فاکتوریل 2×3، تعداد 60 راس گوساله با منابع مختلف غلات (جو در مقابل ذرت) و علوفه (سیلاژ ذرت، علوفه یونجه و بدون علوفه) تغذیه شدند. نتایج نشان داد که تغذیه دانه جو می تواند بهبود مصرف خوراک آغازین و میانگین افزایش وزن روزانه را بدون تاثیر منفی بر ph شکمبه و سلامت گوساله های شیرخوار در پی داشته باشد. سیلاژ ذرت در مقایسه با گروه کنترل و علوفه یونجه افزایش غلظت bhba در روز 48، مصرف خوراک آغازین، میانگین افزایش وزن روزانه و وزن نهایی را در پی داشت. هر چند تغذیه با علوفه یونجه بهبود زمان نشخوار کردن، ph شکمبه ای و کاهش رفتارهای غیر تغذیه ای را در پی داشت اما عملکرد در مقایسه با گروه کنترل تفاوتی نداشت. در تضاد با فرضیه ما، اثر متقابلی بین منبع علوفه و غلات خوراک آغازین وجود نداشت اما عملکرد گوساله های شیرخوار تحت تاثیر منبع غلات و علوفه خوراک آغازین قرار گرفت. در آزمایش چهارم، اثرات و تقابلات فرآوری غلات با فراهمی علوفه بر عملکرد گوساله های شیرخوار بررسی شد. این آزمایش دارای آرایش فاکتوریل 2×2 برای دو روش فرآوری غلات (آسیاب نرم در مقابل ورقه کردن بابخار) همراه و بدون سیلاژ ذرت (15 % ماده خشک جیره) بود. مصرف خوراک آغازین، میانگین افزایش وزن روزانه و کارایی خوراک برای آسیاب نرم در مقایسه با ورقه کردن با بخار تفاوتی نداشت هر چند که کاهش رفتارهای تغذیه ای و افزایش غلظت کل اسیدهای چرب فرار در تغذیه با ذرت ورفه شده با بخار مشاهده شد. تغذیه همزمان ذرت ورقه شده بابخار با سیلاژ ذرت بهبود در مصرف خوراک آغازین و رشد گوساله های شیرخوار را در پی داشت. بدون توجه به روش فرآوری غلات، مصرف خوراک آغازین، میانگین افزایش وزن روزانه و زمان نشخوار کردن در تغذیه با سیلاژ ذرت افزایش یافت. در آزمایش پنجم، تعداد 32 راس گوساله نر شیر پروار در سن دو هفتگی به تیمارهای آزمایشی با آرایش فاکتوریل 2×2 برای سطح خوراک جامد (بالا در مقابل پایین؛ 780 در مقابل 2000 گرم در روز) و نسبت علوفه به کنسانتره (50:50 و 80:20) اختصاص یافتند. در پایان آزمایش تمامی گوساله ها کشتار شدند و از دیواره شکمبه جهت ارزیابی پارامترهای مورفومتریک نمونه گرفته شدند. سطح بالاتر خوراک جامد، افزایش ضخامت لایه کراتینه، ایپیتلیوم و عضلانی دیواره شکمبه را در پی داشت اما نسبت بالاتر علوفه به کنسانتره تنها توسعه فیزیکی دیواره شکمبه (افزایش ضخامت لایه عضلانی و دیواره شکمبه) را در پی داشت. بیان m-rna ژن های درگیر در متابولیسم اسیدهای چرب فرار (bpccb و hmgcs2)، ناقلین اسیدهای چرب فرار (mct-1 و mct-4) و پروتون ها (bslc9a1 وbslc9a2) و ناقلین اوره (ut-b وaqp7) با افزایش سطح خوراک جامد افزایش یافت. به هر حال، کاهش بیان ژن های درگیر در افزایش طول اسیدهای چرب فرار (belovl6 و belovl7) و gpr43 با افزایش سطح خوراک جامد مشاهده شد. بطور کلی، نتایج مطالعات حاضر تایید می کنند که عملکرد و توسعه شکمبه در گوساله های شیرخوار می تواند تحت تاثیر تقابل فاکتورهای تغذیه ای قرار گیرند.