ارائه یک مدل مکان یابی پارک – سوار بر روی شبکه حمل و نقل شهری با هدف بیشینه کردن ترافیک کاسته شده از شبکه (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

ازدحام ترافیکی یکی از مشکلات اصلی شهرهای بزرگ می باشد که این مشکل از عوامل متعددی نظیر کمبود فضای پارکینگ، عدم استفاده مردم از وسایل نقلیه عمومی و انجام سفر با خودروهای شخصی ناشی می شود. تاکنون راهکارهای متفاوتی برای کاهش ترافیک ارائه شده است که استفاده از پارک - سوار یکی از راهکارهای مناسب و کارا می باشد. کارایی پارک - سوار در گرو استقرار صحیح این تسهیلات بر روی شبکه حمل و نقل می باشد و در صورتی که این تسهیلات به خوبی مکان یابی شوند مزایای زیادی بدنبال دارند، بعضی از این مزایا شامل موارد زیر است: کاهش مصرف سوخت، کاهش آلودگی هوا، کاهش زمان سفر و کاهش ازدحام در نواحی مرکزی شهر. در این تحقیق سعی بر این است تا با ارائه مدلی مناسب، پارک - سوارها بنحوی بر روی شبکه حمل و نقل شهری استقرار یابند که میزان ترافیک کاسته شده از شبکه بیشینه گردد. مدل ارائه شده بر اساس نقاط جمعیتی، مکان های بالقوه برای استقرار پارک - سوار و مراکز متعدد تجاری فرمول بندی شده است. همچنین ضریب رضایت از سفر در این تحقیق لحاظ شده است و از فاکتور زمان برای محاسبه ترافیک شبکه استفاده شده است، بعبارت دیگر ترافیک شبکه برابر است با کل زمان سپری شده توسط تمام خودروهای موجود در شبکه. در ادامه اثبات شده است که زمان حل مدل با استفاده از روش شمارش کامل از تابع نمایی پیروی می کند بنابراین از الگوریتم فراابتکاری برای حل مسائل با ابعاد بزرگ استفاده شده که کارایی و زمان حل مسائل با استفاده از این الگوریتم ارائه شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که الگوریتم فراابتکاری در زمانی مناسب به جوابی مطلوب می رسد. در نهایت، مدل ارائه شده برای مکان یابی پارک - سوار در شهر اصفهان مورد استفاده قرار گرفته و تعیین شده است که چه مکان هایی برای استقرار پارک - سوار مناسب می باشند. همچنین حد بالای تعداد پارک - سوارها نیز مشخص گردیده است.