مدیریت گازهای اتلافی پالایشگاه ها از طریق روش مفهومی

مسئله سوزاندن و رهاسازی گازهای تخلیه شده از واحدهای مختلف صنایع نفت و گاز و پتروشیمی امروزه به یکی از معضلات قابل توجه این صنایع تبدیل شده است. گازهای حاصل از احتراق این گازها اثرات مخربی بر سلامت انسان داشته و همچنین باعث بالا رفتن دمای کره زمین می شود. بعلاوه با سوزاندن این گازها، منبع عظیم و ارزشمند انرژی بدون استفاده ی مفید و کارا، بصورت گاز فلر شده وارد محیط زیست می شود. قرار داشتن کشور ایران در رتبه سوم فلزینگ در دنیا، اهمیت مطالعه در زمینه کاهش سوزاندن این گازهای با ارزش را روشن تر می کند. در این تحقیق سعی بر این است که بجای سوزاندن گاز، با ارائه ی یک روش مفهومی، پتانسیل پالایشگاه های نفت و گاز را در تبدیل گاز فلر به یک ماده ارزشمند بدست آورد. روش مفهومی مورد نظر بر اساس تحلیل طرح های مختلف بر روی نمونه های گاز فلر پالایشگاه های کشور صورت می گیرد. این طرح های مختلف میتواند تبدیل گاز فلر به lpg(گاز مایع)، متانول، فشرده سازی و تزریق به عنوان سوخت به خطوط اصلی لوله و یا تولید برق باشد. معیار مناسب برای انتخاب هر کدام از این فناوری ها ارتباط مستقیم با هزینه سرمایه گذاری اولیه و بازگشت سرمایه هر کدام از این روش ها دارد. نتیجه کلی که از تحقیق حاضر بدست آمده، نشان می دهد که در مورد گازهای فلر پالایشگاه های گازی که حدود 70 إلی 80 درصد مولی متان دارند، طرح تولید توان از گاز فلر نسبت به طرح های تولید متانول و سوخت گازی دارای زمان بازگشت سرمایه بیشتری است و پس از آن به ترتیب طرح های تولید سوخت گازی و متانول زمان بازگشت سرمایه بیشتری دارند. همچنین نتیجه تحلیل حساسیت در مورد طرح تولید lpg از گازهای فلر پالایشگاه های نفت، نشان می دهد که در مقدار درصد مولی 50% مخلوط پروپان و بوتان گاز فلر کمترین زمان بازگشت سرمایه به دست می آید. همچنین طرح استفاده از گاز فلر به عنوان سوخت گازی، در مورد 3 پالایشگاه نفت، بازگشت سرمایه کمتر از 7 ماه را نتیجه داد.