بررسی تطبیقی سرزندگی درمجتمع های مسکونی کلان شهر تبریز?مطالعه موردی:محلات ویجویه ورشدیه

مجتمع های مسکونی را می توان از مهم ترین فرم های اسکان در شهرها دانست که به فرم غالب مسکن کلان شهر ها در دوران معاصر تبدیل شده است.مجموعه های مسکونی که زمانی قرار بود با قرار گیری در میان فضای سبز وکم تراکم،اجتماعات مناسبی را ایجاد کند ، به تدریج به مجتمع های آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند.پیشرفتهای صنعتی،ازدیاد جمعیت،تولید شیوه های شهر سازی و معماری نوین و مفهوم توسعه عمودی،نیرو هایی بودند که سیر تحول این مجتمع ها به اشکال امروزی تحت تأثیر قرار دادند. کلان شهر تبریز نیز به عنوان مادر شهر ناحیه شمالغرب ایران از این قاعده مستثنی نبوده است.روند رو به رشد کلان شهر تبریز که عمداتاً حاصل رشد جمعیت و مهاجرت است،نیاز به مسکن را در این شهر افزایش داده است تقاضا ونیازشدید به مسکن،برنامه ریزان شهری را بر آن داشته که سرعت عرضه مسکن را افزایش دهند. که در بسیاری از مواقع سبب تاکید به کمیت و غفلت از کیفیت شده ودر نهایت به کاهش رضایت مندی ساکنان از مسکن شده است. توجه پژوهش حاضر مطالعه و بررسی مولفه سرزندگی در مجتمع های مسکونی و پاسخ به این سوال است که کم و کیف مفهوم سرزندگی در مجتمع های مسکونی محدوده مورد مطالعه چگونه است و چرا؟ در تحقیق حاضر، علاوه بر بررسی های اسنادی از مطالعات پیمایشی مبتنی بر پرسشنامه نیز استفاده شده است.جامعه آماری این تحقیق محله قدیمی ویجویه و مجتمع مسکونی شهرک رشدیه تبریز خواهد بود و جامعه نمونه آماری نیز بر اساس روشهای آماری نمونه گیری انتخاب شده و داده های جمع آوری شده تجزیه و تحلیل شده است کلمات کلیدی: سرزندگی فضا ، هویت ، محلات رشدیه و ویجویه ،کلانشهر تبریز