بررسی نقش گیرنده ی گلوتاماتی و گیرنده ی 2 اورکسینی هیپوتالاموس پشتی در کنترل تشنج ناشی از پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر

مقدمه: تشنج ها تظاهرات صرعی اند که 1 درصد جمعیت جهان را متأثر نموده اند. اورکسین ها از نواحی پشتی-جانبی هیپوتالاموس رهایش می یابند و اثرات تشنج زا نشان داده اند. در صورتی که نورون های هیستامینی در هیپوتالاموس پشتی اثر ضد تشنجی دارند. نورون های هیستامینی هیپوتالاموس پشتی هدف فیبرهای اورکسینی اند. بنابراین، در مطالعه ی حاضر اثر ضدتشنجی گیرنده ی گلوتاماتی و گیرنده ی 2 اورکسین در اثر ضدتشنجی هیستامین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: هیستیدین ( mg/kg, ip.1500) و مهارگر گیرنده ی 2 اورکسین (tcs-ox2-29) در غلظت 40 نانومول، مهارگر گیرنده ی گلوتاماتی (cnqx) در غلظت 3 میلی مولار و و گلوتامات در غلظت 1 میلی-مولار از طریق کانول به صورت دو طرفه در هیپوتالاموس پشتی تزریق شد. مدل کاربردی پنتیلن تترازول (ptz) وریدی برای ایجاد رفتار تشنجی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: تزریق صفاقی هیستیدین، کاهش قابل توجهی را در مراحل (1 و 2) و مدت تشنج، محو تشنج تونیک-کلونیک و کاهش حجم ماده ی تشنج زا برای بروز اولین علائم تشنج در مقایسه با گروه های دیگر نشان داد. تزریق مغزی گلوتامات (glu) و گروه ترکیب his+tcs نیز کاهش مراحل و مدت تشنج را نشان داد. در حالی که تزریق مغزی tcs، cnqx، ترکیب cnqx+tcs+glu، tcs+glu و tcs+cnqx منجر به افزایش مدت و مراحل تشنج شد. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تیمار هیستیدین و گلوتامات از شدت تشنج می کاهد. در صورتی که مهار تکی یا توأم گیرنده های گلوتاماتی و اورکسینی 2 در هیپوتالاموس پشتی، شدت تشنج را افزایش می دهد. بنابراین این گیرنده ها در هیپوتالاموس پشتی، کاندیدهای خوبی برای کنترل حرکات تشنجی اند.