تأثیر بازدارندگی اقدامات تأمینی و تربیتی در پیشگیری از وقوع جرم با تکیه بر قانون مجازات اسلامی مصوب 1392

چکیده: با بررسی و مطالعه تاریخ علم حقوق در می یابیم که در گذشته در کنار سایر اقدامات مهمترین راه مقابله با مجرمین و حفظ جامعه در مقابل خطر آنها مجازات بود ولی با گذشت زمان علمای علم جامعه شناسی، حقوق و جرم شناسی به این نتیجه رسیدند که مجازات به تنهایی برای پیشگیری از جرم و اصلاح مجرمین کافی نیست و باید تدابیر دیگری برای صیانت از جامعه و پیشگیری از جرم و مهمتر از همه اصلاح و تربیت مجرم اندیشید. پس ضرورت بکارگیری اقدامات تأمینی و تربیتی در کنار مجازات احساس گردید. به خصوص با ظهور مکتب تحققی در حقوق کیفری از قرن نوزدهم این امر بیشتر مورد توجّه قرار گرفت. هرچند بسیاری از تدابیری که امروزه در قوانین کشورها به خصوص کشورهای غربی تحت عنوان اقدامات تأمینی و تربیتی و مجازاتهای تکمیلی و تبعی وضع و اجرا می شود، سابقه علمی در صدر اسلام داشته است. در این پایان نامه ضمن ارائه تعاریفی نسبتاً جامع و کامل از اقدامات تأمینی و تربیتی، حالت خطرناک، جرم و پیشگیری به تبیین مبنایی در جهت مشروعیت اقدامات تأمینی و تربیتی در علم حقوق و شریعت اسلام و بررسی تطبیقی آن از دو دیدگاه حقوقی و فقهی پرداخته شده و سپس به تشریح اهداف و خصوصیات این اقدامات و مقایسه آن با مجازات پرداخته شده است. در فصل سوم نیز به اقسام اقدامات تأمینی و تربیتی از نظرات مختلف به خصوص از نظر برنار بولک اشاره شده و در پایان و در قسمت اصلی این فصل اقسام اقدامات تأمینی و تربیتی بر اساس قوانین کشورمان به خصوص قانون اقدامات تأمینی و تربیتی مصوب 1339 و قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 بیان گردیده است.