روشی برای خودپیکربندی در خوشه ای از خدمتگزارهای مجازی بمنظور کاهش توان مصرفی

یکی از چالش برانگیزترین مسائل امروزی موضوع مصرف منابع و افزایش رو به رشد آن است. در همین راستا مقوله صرفه جویی در مصرف انرژی از موضوعات بحث برانگیز در اکثر علوم، به خصوص علوم زیست محیطی است. در دنیای فن آوری اطلاعات با وجود سیستم هایی با تعداد پردازنده های زیاد، مانند کامپیوترهای تورین، خوشه ها یا مراکز داده بزرگ، کاهش مصرف انرژی از منظر اقتصادی نیز بسیار حائز اهمیت است. متاسفانه عدم آگاهی سازمان ها از بهره وری انرژی در مراکز داده خود، منجر به صرف هزینه های زیادی از جنبه های گوناگون زیست محیطی، اقتصادی و غیره شده است. مشکلی که در اینجا مطرح است پیچیدگی و پویایی اینگونه سیستم ها است. جهت فائق آمدن بر این مشکل نیاز به ابزارهای مناسب و مدل های کاربردی است. فن آوری مجازی سازی که اولین بار در دهه 1960 پدیدار شد، امکان استفاده منطقی از ابرکامپیوترهای حجیم را در سیستم های با ابعاد بسیار کوچکتر فراهم کرد؛ بدین ترتیب امروزه می توان سیستم عامل های مختلفی را روی یک سخت افزار منفرد اجرا کرد. از طرفی مفهوم محاسبات خودمختار که اولین بار در سال 2001 معرفی شد، با اضافه کردن ویژگی هایی چون خودپیکربندی به سیستم های محاسباتی، سعی می کند پیچیدگی مدیریت اینگونه سیستم ها را که به سرعت در حال رشد هستند، از دید مدیران سیستم پنهان کند. در این پایان نامه یک معماری جهت خودپیکربندی زیرساخت خوشه ای از خدمتگزاران مجازی ارائه شده است که با استفاده از فن آوری مجازی سازی و اعمال پیکربندی های لازم و با حفظ کیفیت خدمت مورد تقاضای کاربر نهایی سیستم، اقدام به مدیریت مصرف منابع و صرفه جویی در مصرف انرژی می کند.