سه گانه نویسی(تریلوژی) در ادبیات داستانی فارسی

سه گانه یا تریلوژی در ادبیات داستانی معاصر تعریف مسأله سه گانه نویسی یکی از مباحث پرکاربرد در ادبیات غرب است که نویسندگان بسیاری تحت عنوان سه گانه نویسی آثاری را آفریده اند که جامعه ی نقد ادبی به معیارهایی مشخص آن ها را به نام تریلوژی(سه گانه نویسی) شناخته است در سال های اخیر این ژانر وارد ادبیات داستانی شد و جامعه ی نقد ادبی ایران آثاری از برخی نویسندگان را به عنوان سه گانه معرفی کرد. از آن جایی که سه گانه نویسی در ایران تازگی دارد و چندان به ماهیت و معیارهای آن پرداخته نشده است این پژوهش جریان سه گانه نویسی داستان نویسان نوین و معاصر را نقد و بررسی خواهد کرد با توجه به خاستگاه تریلوژی(سه گانه نویسی) در ادبیات مغرب زمین با تکیه بر این مهم که ژانری شناخته شده و دارای پیکره بندی مستحکمی از نقطه نظر تعارف و مصادیق است در پی آن است تا با بررسی سیر سه گانه نویسی در ادبیات جهان و ادبیات فارسی(داستانی)، بدون مقایسه های تطبیقی تفاوت ها را مشخص کند و نقاط ضعف و قوت این ژانر در ادبیات داستانی فارسی را با تکیه بر آثاری که این عنوان را به خود همراه دارند بیشتر آشکار سازد به این منظور پرسش های زیر طرح شده اند: سوالات اصلی: 1- سه گانه نویسی چیست و بر اساس چه معیارهایی می توان مجموعه آثار یک نویسنده را سه گانه دانست و خالق آن اثر را سه گانه نویس؟ 2- چه شباهت هایی بین آثار سه گانه نویسی در ادبیات جهان و ادبیات داستانی فارسی وجود دارد که پندار وجود سه گانه نویسی در ادبیات داستانی فارسی تقویت می کند؟ 3- سه گانه نویسی در ایران در حوزه ی خلاقیت و نقد ادبی از چه زمانی آغاز شده است و آیا اطلاق سه گانه نویسی در حوزه ی ادبیات داستانی فارسی با توجه به تعاریف آن بر اساس سه گانه نویسی در ادبیات جهان اطلاق صحیحی است ؟