ارزیابی تاثیر دو روش همزمان سازی اوولاسیون، هیتسینک و آوسینک، روی میزان آبستنی در گاوهای شیری

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیر دو روش همزمان سازی اوولاسیون، هیتسینک و آوسینک، روی میزان آبستنی در گاوهای شیری بوده است. این مطالعه در یکی از گله های بزرگ گاو شیری در استان اصفهان انجام شد. در کل 133 راس گاو شیری با روزهای شیردهی 200-50 روز در تجربه قرار داده شد. گاوها به صورت تصادفی در سه گروه توزیع شدند گروه کنترل: شامل 50 راس گاو بود. در مورد گاوهای این گروه از هیچ برنامه ی همرمانی خاصی استفاده نشد. این گاوها بعد از مشاهده علائم فحلی مطابق برنامه am/pm تلقیح می شدند؛ ملاک فحل یابی، فحلی ایستا (standing heat) بود.گروه آوسینک(ovsynch): شامل 46 راس گاو بود؛ این گاوها با پروتکل آوسینک تحت درمان قرار می گرفتند. در روزهای 0 و 9 به میزان 10 میکروگرم آنالوگ gnrh و در روز 7 در حدود 500 میکروگرم pgf2? به صورت عضلانی دریافت می کردند و 20-16 ساعت بعد از gnrh دوم، تلقیح مصنوعی می-شدند. گروه هیتسینک (heatsynch): شامل 37 راس گاو بود. این گاوها با پروتکل هیتسینک تحت درمان قرار گرفتند؛ در روز 0 به میزان 10 میکروگرم آنالوگ gnrh و 7 روز بعد از آن 500 میکروگرم pgf2? و 24 ساعت بعد یک میلی گرم استرادیول سیپیونات به صورت عضلانی دریافت کردند. گاو هایی که بعد از تزریق استرادیول فحلی نشان دادند با روش am/pm تلقیح شدند، آن هایی که فحلی نشان ندادند، 48 ساعت بعد از تزریق استرادیول، تلقیح اجباری شدند (ta). تشخیص آبستنی بوسیله سونوگرافی در روز 30 و با روش لمس رکتال بین روزهای40تا 45 بعد از تلقیح مصنوعی انجام شد. تفاوت های مشاهده شده در میزان آبستنی در گروه های مختلف با روش chi-square مورد مقایسه قرار گرفت. اگرچه میزان آبستنی در گروه اوسینک نسبت به گروه هیتسینک و گروه کنترل بالاتر بوده ولی این اختلاف از نظر آماری معنادار نیست (0/05>p).