ارزیابی وضعیت حمل ونقل شهری پایدار و ارائه الگوی مطلوب در شهرهای میانی نمونه موردی: شهر نیشابور

حمل ونقل شهری یکی از اصلی ترین زیر بخش های توسعه و برنامه ریزی شهری می باشد. شهروندان همه روزه با شبکه های پیاده و سواره و انواع مختلف حمل ونقل تماس داشته و برای پاسخ گویی به طیفی از نیازهای شغلی، تحصیلی، خرید، تفریح و غیره از حمل ونقل شهری استفاده می کنند؛ بنابراین حمل ونقل به یکی از مهم ترین بخش های کیفیت زندگی شهروندان تبدیل شده است. اما متأسفانه طی سال های اخیر بر اثر توسعه مبتنی بر حرکت اتومبیل، مسائل و مشکلات حمل ونقلی متعددی بروز کرده است و تا زمانی که برنامه های توسعه شهری برمبنای حرکت اتومبیل تهیه و اجرا گردند دستیابی به حمل ونقل پایدار امکان پذیر نخواهد بود. برای غلبه بر چنین مشکلاتی نیاز است که در گام اول حمل ونقل شهری از بعد پایداری ارزیابی شده و سپس راه حل هایی برای بهبود شرایط موجود پیشنهاد گردد. هدف از ارائه ی تحقیق حاضر ارزیابی وضعیت حمل ونقل درون شهری پایدار در شهرهای میانی بوده است که در آن شهر نیشابور به عنوان نمونه انتخاب شده و نظام موجود حمل و نقل این شهر با استفاده از تکنیک های تحلیلیahp گروهی و swot مورد بررسی قرار گرفته است. نیشابور شهری تک هسته ای بوده و بر اساس مطالعات انجام شده مشخص شد که حمل ونقل این شهر و شیوه های سفر در آن با شاخص های حمل ونقل پایدار فاصله دارد. هدف حمل ونقل پایدار هرگز حذف هیچ یک از شیوه های سفر نبوده، بلکه فراهم آوردن امکانات و زیرساخت ها و تشویق به استفاده از شیوه های پایدارتر و به حداقل رساندن استفاده از شیوه های ناپایدار می باشد؛ و در نتیجه سعی می شود مناسب ترین ترکیب شیوه های حمل ونقل در آن ارائه گردد. برمبنای نتایج حاصل از ahp، مناسب ترین ترکیب حمل ونقل برای نیشابور اینگونه حاصل شد: 33.8% پیاده روی، 22% دوچرخه سواری، 14.5% اتوبوس و مینی بوس، 12.5% تاکسی 9.6% اتومبیل شخصی و نهایتاً 7.7% موتورسیکلت. در نتیجه با استفاده از روش ahp پیاده روی به عنوان گزینه برتر شناخته شده و امکانات و محدودیت های آن در قالب نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید با استفاده از روش تحلیلی swot بررسی گردید و درنهایت نیز پیشنهاداتی در قالب راهبردهای چهارگانه ارائه شده و با استفاده از تکنیکqspm اولویت بندی شد.