بکارگیری نانو ذرات کیتوزان حاوی آنزیم آسترپتوکیناز و بررسی تغییرات احتمالی فارماکوکینتیکی آنزیم و تاثیر آن بر روی بافت قلبی موشهای نر نژاد ویستار

کیتوزان یک بیوپلیمر کاتیونی و حامل مناسبی برای انتقال دارو است. استرپتوکیناز یک آنزیم باکتریایی تک زنجیره فیبرینولیتیک می باشد که نیمه عمر بیولوژیکی کوتاهی دارد. در این مطالعه، استرپتوکیناز تثبیت شده بر روی کیتوزان به وسیله روش جذب سطحی آماده شد و سپس پارامترهای فارماکوکینتیکی آن در مقایسه با استرپتوکیناز خالص بررسی گردید. آنزیم از طریق برهم کنش های غیر کووالان به کیتوزان متصل گردید. جهت تهیه نانو ذرات کیتوزان، پودر کیتوزان (وزن مولکولی 500 کیلو دالتون) به بافر استات سدیم با ph مساوی 5 اضافه شد. این روش به سادگی شامل مخلوط کردن آنزیم با محلول کیتوزان و هم زدن مغناطیسی آن به مدت 60 دقیقه در دمای 4 درجه سانتیگراد می باشد. بعد از سانتریفیوژ مایع رویی جدا شده و جهت تعیین بازده بارگیری آنزیم از طریق تست برادفورد میزان کل آنزیم تعیین شد. به علاوه ، شرایط تثبیت مانند ph و میزان غلظت کیتوزان نیز بهینه شد. ترکیب بهینه جهت تعیین فعالیت استرپتوکیناز در پلاسمای رت و همچنین تاثیر آن بر روی بافت قلب به کار رفت. جهت تزریق استرپتوکیناز تنها و استرپتوکیناز تثبیت شده بر روی کیتوزان، سیاهرگ ژوگولار رت ها کانول گذاری گردید و سپس نمونه های خونی در زمان های مشخص جمع آوری گردیدند و از طریق سانتریفیوژ پلاسمای آنها جدا گردید. سنجش فعالیت استرپتوکیناز بر پایه فعالیت آمیدولیزی سوبسترای کروموژنتیک s2251 به وسیله کمپلکس فعال کننده استرپتوکیناز-پلاسمینوژن از طریق اسپکتروفتومتر انجام گردید. نانو ذرات استرپتوکیناز تثبیت شده بر روی کیتوزان فعالیت آمیدولیتیک طولانی تری را در مقایسه با استرپتوکیناز تنها نشان دادند.