افشاء، محافظه کاری شرطی و غیر شرطی

صورتهای مالی بخش اصلی فرایند گزارشگری مالی راتشکیل می¬دهد. هدف صورتهای مالی، ارائه اطلاعات تلخیص وطبقه بندی شده درباره وضعیت مالی¬، عملکرد مالی وانعطاف پذیری مالی واحد تجاری است که برای طیفی گسترده از استفاده¬کنند¬گان صورتهای مالی دراتخاذ تصمیمات اقتصادی مفیدواقع گردد(مران¬جوری و علی¬خانی، 1389). افشای سیاستهای حسابداری به کار گرفته شده در تهیه صورتهای مالی بایستی شفاف باشد و هرگونه تغییر در این سیاست ها را توضیح دهد. شناسایی، ارزیابی و افشای اطلاعات مالی می تواند بر تصویر بازار وشرایط مالی شرکت ها تاثیر بگذارد(ایتریدیس، 2011). ارائه اطلاعات مستمر ومطلوب پیرامون عملکرد واحدهای تجاری¬، بکارگیری فرض تعهدی را در گزارشگری مالی اجتناب ناپذیر ساخته است. در سیستم حسابداری تعهدی رویدادهای مالی بدون توجه به زمان دریافت و یا پرداخت وجه حاصل از آنها¬، درزمان وقوع ثبت وگزارش می شود. بر این اساس سود حسابداری در سیستم تعهدی از دو جزء جریانهای نقدی و اقلام تعهدی تشکیل یافته است. از آنجا که بر اساس اصول پذیرفته شده حسابداری مدیران در مورد زمان شناسایی درآمدها و هزینه¬ها از آزادی عمل نسبی برخوردارند، برخی معتقدند که اقلام تعهدی حاصل اعمال متهورانه مدیریت در شناسایی¬،ثبت وگزارش رویدادها و دست مایه مدیران درتحریف صورت های مالی است(اسلوان،1996). شناسایی اقلامی از صورتهای مالی که تحت تاثیر برآوردهای حسابداری هستند بسیار با اهمیت است. اطلاعات حسابداری بایستی بتواند دورنمای مالی آتی شرکتها را منعکس و پیش بینی کند، همچنین بتوان با استفاده از این اطلاعات اثرات مالی بالقوه آتی و ریسک¬های موجود و عدم قطعیت ها را شناسایی کند. افشاهایی دارای اهمیت فراوانی هستند که بتوانند عدم قطعیت ها و ریسک های موجود را که احتمالاً اثرات با اهمیتی بر شرایط مالی شرکتها می گذارند را نشان دهند. بنابراین محافظه کاری حسابداری، نظارت بر رفتار مدیران و همچنین کارایی مکانیزم شرکتهای دولتی را تسهیل خواهد کرد، از آنجایی که این نظارت بوسیله افرادی مانند تحلیلگران مالی، سرمایه گذاران و دیگر سهامداران انجام می شود باعث میشود که مدیران در ارائه اطلاعات حسابداری با قابلیت اعتبار بیشتر¬، بیشتر دقت کنند(ایتریدیس،2011). از شرکت های با کیفیت اطلاعات حسابداری بالا، انتظار این است که اطلاعات معتبری برای سهامداران درباره زیانها، نواقص مالی و دیگر رویدادهای نامطلوب مالی که بر روی پیش بینی وضعیت مالی و عملکرد مدیریت تاثیر می گذارد را افشا کنند. به تبع آن¬، اطلاعات مالی با اعتبار کمتر براحتی قابل دستکاری خواهد بود و همچنین برای استفاده کنندگان کمتر مفید خواهد بود، بنابراین به طور کلی اعتبار مدیران و سهامداران را کاهش خواهد داد. بنابراین¬، کیفیت افشای اطلاعات حسابداری بالا، محافظه کاری شرطی را به کار خواهد گرفت¬، این نوع محافظه کاری مربوط به افشای اطلاعات حسابداری متغیر و مشکل می¬باشد و همچنین محافظه¬کاری غیر شرطی را محدود می کند، که این نوع محافظه کاری مربوط است به اخبار مستقل و فرصت هایی مدیریتی(باسو، 2005).