بررسی شیوه ی روایت گری در رمان های برگزیده ی معاصر زنان ایران (با استفاده از شخصیت ‍پردازی بر اساس شاخصه های تمایز بخش)

هدف این پژوهش ارائه ی تصویری از گونه ها ی روایت گری زنانه است که با روش شخصیت پردازی براساس شاخصه های تمایز بخش صورت گرفته است. داستان نویسی زنان در ایران، بیش از نیم قرن قدمت دارد و تأثیراتی فراوان بر ادبیات امروز ایران گذاشته است. طی سالیان اخیر هیچ گونه تحقیق و تألیف جامعی در این باب صورت نگرفته است. در این پژوهش که در پنج فصل تدوین یافته است، چهار رمان برگزیده بدین ترتیب بررسی شده است: جزیره ی سرگردانی، چه کسی باور می کند رستم، چراغ ها را من خاموش می کنم و بازی آخر بانو. فصل اول، به بیان کلیات پرداخته است، فصل دوم، نگاهی کوتاه است بر تاریخچه ی روایت پژوهی و شخصیت پردازی در جهان و ایران. در فصل سوم به سیر فعالیت های زنان نویسنده در تاریخ اشاره شده است. فصل چهارم، هر چهار رمان را به تفکیک، با استفاده از روش شخصیت پردازی با شاخصه های تمایز بخش بررسی کرده، علاوه بر آن مسیر روایت گری در هر رمان مشخص شده است و همچنین به تکنیک های هر نویسنده پرداخته شده است. فصل پنجم نیز به نتیجه گیری حاصل از تحلیل ها اختصاص دارد و خلاصه ی پژوهش را در جدولی دربردارنده ی هفده ویژگی از مجموع ویژگی های قهرمانان داستان ها ارائه می کند. یافته های این پایان نامه، از شباهت گونه های روایت گری زنان نویسنده بر اساس شخصیت پردازی حکایت می کند و بر ارتباطی نامرئی میان نحوه ی تفکر و روش زندگی شخصیت ها در شباهت های شخصیت پردازانه و تماتیک و روایت گرایانه صحه می گذارد.