تاثیر سه شیوه تمرین مقاومتی، استقامتی و ترکیبی بر سطح ویسفاتین پلاسمایی مردان غیرفعال دارای اضافه وزن

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه شیوه تمرین استقامتی؛مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ویسفاتین مردان غیر فعال دارای اضافه وزن بود. بدین منظور 40 نفر مرد دارای اضافه وزن با دامنه سنی 40-30 سال که سابقه بیماری خاصی نداشتند در چهار گروه استقامتی n=10؛مقاومتی n=10؛ ترکیبی n=10 و گروه کنترل n=10تقسیم شدند.اطلاعات اولیه در رابطه با قد؛وزن؛درصد چربی بدن؛ حداکثر توان هوازی تمامی نمونه ها با وسایل مخصوص اندازه گیری و ثبت شد. قبل از شروع برنامه تمرینی از همه آزمودنی ها در حالت 12 ساعت ناشتایی 11 سی سی خون گرفته شد.سپس گروه های تجربی تحت تاثیر 8 هفته برنامه تمرینی استقامتی؛برنامه تمرینی مقاومتی و برنامه تمرینی ترکیبی به صورت سه جلسه در هفته و با رعایت اصل اضافه بار قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه آزمون از تمامی افراد؛نمونه خون دوم گرفته و پس از جداسازی سرم و پلاسما برای تجزیه و تحلیل عوامل به آزمایشگاه منتقل شد. برای اندازه گیری شاخص ها از کیت های تخصصی استفاده گردید.با بهره گیری از روش های آماری نظیر آزمون t گروه های همبسته به منظور مقایسه نتایج پیش آزمون با پس آزمون و همچنین میزان تاثیرگذاری شیوه های مختلف تمرین بر متغیر ها استفاده شد. همچنین از تحلیل واریانس یک طرفه (one way anova) به منظور مقایسه میانگین گروه های مختلف در متغیرهای تحقیق استفاده گردید. نتایج نشان داد که 8 هفته تمرین استقامتی بر سطوح ویسفاتین تاثیر معناداری نداشت.8 هفته تمرین مقاومتی و ترکیبی تاثیر معناداری داشت.