طراحی مسکن انعطاف پذیر در شاهرود

مسکن نهادی است که در راستای یک رشته مقاصد پیچیده به وجود آمده است، که این مقاصد با توجه به نیازهای بیشمار انسان پدید آمده است. اگر قرار باشد مسکن پاسخگو به نیازهای کاربر باشد، باید با توجه به متغیر بودن بعضی از نیازها، معماری مسکن هم خود را با نیاز های جدید و متغیر ،وفق دهد. این پاسخگویی به نیاز استفاده کنندگان و متغیر بودن این نیاز ها ، لزوم توجه به انعطاف پذیری در مسکن را افزایش می دهد. اما به دلیل توجه نا کافی به کیفیت های محیط سکونت معاصر در ایران، خانه¬¬های امروزی پاسخگو به نیازهای کاربران خود نیستند و این مفهوم وکیفیت فضایی محجور مانده است. انعطاف پذیری کیفیت فضایی¬ای بوده است که در معماری خانه های سنتی ایران وجود داشته و معمار ایرانی از آن بهره می¬برده است. با توجه به این پیشینه تاریخی و لزوم بهره برداری از این مفهوم در معماری مسکن امروزی، این الزام به وجود می آید که این پژوهش و طرح، با توجه به تعاریفی از مسکن و پرداختن به مسکن سنتی ایران و دیدگاه¬های نظری در خصوص انعطاف¬پذیری مسکن در جهان، انواع انعطاف پذیری را بیان کند و تأثیر انعطاف پذیری را درکیفیت فضاهای مسکونی، موردتحلیل و بررسی قرار دهد. سپس راهبردهای کالبدی-فضایی انعطاف پذیری در مسکن را شناسایی نموده و در انتها این یافته¬ها در طراحی یک الگوی مسکن انعطاف پذیر در شاهرود، مورد بهره برداری واقع شود. تطبیق¬پذیری(جابجایی روزانه و فصلی)، تنوع¬پذیری( فضای چند عملکردی) و تغییر¬پذیری( تفکیک و تجمیع) مفاهیم و مصداق-های دستیابی به انعطاف¬پذیری در مسکن می¬باشند. در طراحی الگوی مسکن، از هر سه این شاخصه¬ها بهره¬برداری شد که تنوع-پذیری و تغییر پذیری بیشترین بهره¬برداری صورت پذیرفت.