مطالعه فعالیت آنزیم مالیک me در سرطان سینه

میزان بالای تکثیر و تقسیمات سلولی یکی از شاخص های اصلی تومورهای مختلف است. سلول برای تکثیر خود علاوه بر انرژی به تولید ماکرومولکول های لازم و انتقال آنها به سلول های دختری نیز نیاز دارد. یکی از این ماکرومولکول های مورد نیاز سلول سرطانی، اسید های چرب جهت ساخت غشا های سلول های دختری است و آنزیم مالیک یکی از آنزیم هایی است که با تولید nadph، کوآنزیم احیایی مورد نیاز برای سنتز اسید های چرب را فراهم می کند. این احتمال می رود که با توجه به تکثیر فراوان سلول های سرطا نی و نیاز فراوان به ساخت اسید های چرب جهت تولید غشاهای سلول های دختری، فعالیت این آنزیم نیز در بافت سرطانی در مقایسه با بافت طبیعی بیشتر باشد. هدف از این مطالعه مقایسه ی فعالیت آنزیم مالیک در تومورهای پستان و بافت طبیعی پستان می باشد. 10 نمونه تومور پستانی و بافت طبیعی مربوطه از بیماران مبتلا به سرطان پستان ، مستقیما از اتاق عمل برداشت شده و بلافاصله در نیتروژن مایع قرار داده شد. آزمایشات بر روی نمونه های هموژنیزه شده و تحت شرایط بهینه از لحاظ سوبسترا و کوفاکتور انجام گرفت. میزان فعالیت آنزیم بر اساس تغییرات جذب نوری ناشی از اکسیداسیون ویا احیا nadph درطول موج 340 نانومتر انجام گرفت. فعالیت آنزیم با استفاده از نرم افزار mpa و میل ترکیبی آنزیم برای سوبسترا (km) و سرعت حداکثر (vmax) با استفاده از نرم افزار kinetic program و با استفاده از رگرسیون غیر خطی بدست آمد. غلظت بهینه مالات و nadp+ در بافت سالم و توموری برابر با 50 و 1 میلی مولار بود. ph بهینه برای واکنش رفت در بافت سالم و توموری برابر با 8 الی 9 بود. km آنزیم برای مالات در نمونه های توموری پایین تر از نمونه های سالم بود و km برای nadp+ در بافت سالم و توموری تفاوت معنا داری نداشت. km مالات و nadp+ در بافت توموری به ترتیب 42/0 ±92/3 و 0022/0±0058/0میلی مولار و در بافت سالم به ترتیب 75/0±49/6 و 0018/0±0053/0 میلی-مولار محاسبه شد. حداکثر فعالیت آنزیم برای مالات و nadp+ در نمونه های توموری در مقایسه با بافت سالم بالاتربود(006/0>p) نتایج این مطالعه نشان داد که تمایل آنزیم برای مالات در نمونه های توموری در مقایسه با بافت طبیعی بیشتر می باشد ، درحالی که تمایل آنزیم برای nadp+ در بافت توموری و سالم یکسان است. بنابراین فعالیت بیشتر آنزیم در جهت تولید محصولات واکنش رفت، یعنی پیروات و nadph، به منظور بقاء تومور مفید بوده چراکه از nadph برای ساخت اسید های چرب و حذف گونه های واکنشگر اکسیژن (ros) و از پیروات برای فراهم سازی سوبسترای اصلی آنزیم لاکتات دهیدروژناز و تبدیل آن به لاکتات که برای تومور مفید است ، استفاده می کند.