دیدگاه ابن تیمیه در خصوص آیات مربوط به اهل بیت(علیهم السلام)

چکیده تقی الدین احمد معروف به ابن تیمیه حرانی (م سال 728ه.ق) یکی از شخصیتهای برجسته فقهی و کلامی و تفسیری است که اعتقادات فرقه های نوظهور بعدی همچون وهابیت از افکار او ناشی شده است. مهمترین مبانی فکری ابن تیمیه عبارت است از: اعتقاد به جسمانیت خداوند، تحریم استغاثه و توسل به پیامبر(ص)، زیارت قبور و بنای بر قبور انبیاء و اولیاء و لزوم ویرانی آن ها و انکار فضایل امام علی(ع) و سائر اهل بیت. در حقیقت عمده افکار ابن تیمیه در زمینه علم کلام به انکار فضایل امامان معصوم بر می گردد. افکار وی در زمینه انکار جایگاه و فضایل اهل بیت بیشتر در کتاب «منهاج السنه النبویه فی نقض کلام الشیعه القدریه» مورد بحث قرار گرفته است. وی در این کتاب بیش از چهل آیه مرتبط با اهل بیت را مورد بررسی و نقد قرار داده است و این ارتباط را انکار می کند. وی با وارد ساختن ایراداتی در متن یا سند احادیث دال بر آن ها، سعی در بیگانه جلوه دادن آن ها با اهل بیت دارد. این پژوهش به بررسی آیات مورد مناقشه ابن تیمیه و نقد نظریات و آراء وی پرداخته است. در واقع ابن تیمیه همه روایات را در نظر نمی گیرد بلکه با انتخاب روایات ضعیف السند در برابر روایات صحیح و حتی گاه متواتر عملا طبق اجتهاد و میل شخصی خودش عمل می کند و به دلالت سیاق آیات بی توجه است و تنها به بخشی از آیه در جهت رسیدن به هدفش تمسک می جوید. به عنوان نمونه وی روایات صحیح السندی چون حدیث ثقلین را به عنوان قرائن فهم آیه در نظر نمی گیرد و نیز برخی از قواعد مهم ادبیات عرب نیز مورد غفلت اوست و بعضی از سخنان اش نیز با اصول اولیه شرعی و عقلی منافات دارد و با توجه به پیش زمینه تعصب، دشمنی اش با اهل بیت را ابراز می کند. کلید واژه ها: اهل بیت، ابن تیمیه، شفاعت، تکفیر، شرک، نقد سندی، نقد متنی.